Eindelijk op ooghoogte met de 'Grey Ghost' van de Himalaya!

Eindelijk op ooghoogte met de 'Grey Ghost' van de Himalaya!

Er zijn maar weinig dieren waar ik al zolang van droom om die te zien als de sneeuwluipaard. Het is nog maar betrekkelijk kort geleden dat het zien van een sneeuwluipaard iets onbereikbaars leek. Daar kwam echter verandering in toen het in Ladakh in India mogelijk bleek te zijn om deze grote kat te zien na dagenlang de berghellingen te hebben afgetuurd met een telescoop onder begeleiding van lokale gidsen. Ik kende de sneeuwluipaard tot dan toe alleen uit de serie ‘Planet Earth’, maar ineens zag ik reisverslagen voorbij komen van mensen die ik kende! In die periode begon ik met studeren aan de universiteit en ik nam mij voor om na mijn studieperiode de reis naar de Himalaya te ondernemen om het sneeuwluipaard te zien. Menig saai werkcollege werd door mij ook aangegrepen om weer eens alle tripreports over sneeuwluipaarden te lezen of de websites van lokale aanbieders af te struinen om een betaalbare reis te kunnen vinden. Ik nam zelfs al eens contact op met een lokale aanbieder met een concreet voorstel, maar dat leidde uiteindelijk tot niets.

De toegenomen kansen om een sneeuwluipaard te zien haalden voor mij ook wel iets van de magie van die soort weg. Het was immers eerst de grote kat die bijna niemand had en die een onbereikbare uitdaging leek te vormen. Nu bijna iedereen de soort wel leek te hebben gezien, was de aantrekkingskracht ook wel wat minder geworden. Na India kwamen ook Mongolië en China als landen waar het mogelijk was om een sneeuwluipaard. Ik wilde de soort zeker nog wel zien, maar helemaal bovenaan het prioriteitenlijstje stond hij ook niet meer. Mijn geplande reis na mijn studie werd een gecombineerde naar Zuid-Amerika en naar Borneo Borneo waar ik de Borneose nevelpanter wist te zien. Dat was toch wel de opvolger van de sneeuwluipaard als ‘mythisch moeilijke’ grote kat.

Daarna kwam corona en mijn volgende verre reizen gingen naar Latijns-Amerika door een combinatie van factoren. In het najaar van 2022 kwam ineens India weer in beeld. Ik begreep van Andreas Jonsson dat hij en Janco van Gelderen, waar ik al eerder mee had gereisd, het voornemen hadden om in Eaglenest Wildlife Sanctuary in India te proberen om een Asiatic Golden Cat te zien. Dat idee sprak mij wel aan want die kat is een van de moeilijkste van Azië en ik begreep dat Andreas daarvoor ook nog naar Ladakh wilde gaan om sneeuwluipaard te zien. In een vrij korte tijd was een mooie trip samengesteld: eerst naar Ladakh voor de sneeuwluipaard, daarna naar Eaglenest voor de Golden Cat en ten slotte naar Pench National Park om hopelijk tijger te zien en een zwart luipaard wat daar nu ook rondhing. Weer iets later vernam ik het nieuws dat het in Ladakh ook mogelijk was om Pallas’ Cat te zien. Mijn reis zou dus een paar dagen eerder vertrekken om hopelijk ook die soort nog mooi te kunnen zien.

Op 1 maart 2023 was het zover en ging ik met de trein naar Schiphol om vandaar mijn vlucht naar Delhi te nemen met een overstap in Zurich. Het duurde erg lang voordat ons vliegtuig vanaf Amsterdam vertrok. Zo lang dat ik me zorgen begon te maken of ik mijn overstap wel zou halen. De steward stelde mij gerust: omdat ik met Swiss vloog en de overstap in Zurich op een ander vliegtuig van die maatschappij was, zouden ze wel op mij wachten. Toen we landden in Zurich en ik mijn telefoon van vliegtuigstand af haalde, kreeg ik echter meteen een bericht: mijn vlucht was omgeboekt en ik zou nu via Londen vliegen. Dat zou betekenen dat ik om 11.30 op donderdag 2 maart zou aankomen in plaats van om 0.30 zoals de bedoeling was. Daardoor zou ik mijn vlucht naar Ladakh zeker niet meer kunnen halen want die zou om 6 uur in de ochtend vertrekken. Paniek dus!

Uit het vliegtuig ging ik meteen door naar een balie waar transfers besproken konden worden. Gelukkig stond ik vooraan en was ik vrij snel aan de beurt. Daar deden ze wel hun best om mij op een geschikte vlucht te krijgen, maar het bleek al snel dat ik flink in de problemen zat. Een aankomsttijd van 8 uur in de ochtend op 2 maart zou met een andere vlucht wel mogelijk zijn, maar dan haalde ik alsnog geen enkel vliegtuig naar Ladakh. Het probleem was dat de volgende beschikbare vlucht naar Ladakh pas op zaterdag 4 maart zou vertrekken. Hierdoor verspeelde het hele stuk dat ik er juist extra bij had genomen om naar de Pallas’ Cat te zoeken. Er was echter niets aan te doen. Vanuit het vliegveld in Zurich regelde ik nog een alternatief plan waardoor ik in elk geval de Taj Mahal zou kunnen gaan bezoeken in de tijd die ik nu over had. Verder ging ik nog maar wat vogels kijken.

Zo stond ik dus op donderdagmiddag voor de Taj Mahal in plaats van ergens op 3500 meter hoogte in de Himalaya.

Taj Mahal

Hoewel het best leuk was om ook dit iconische gebouw te zien, wenste ik mij toch liever ergens anders! Die twee dagen vlogen echter voorbij. De volgende ochtend bracht ik door in een vogelreservaat in de buurt van Bharatpur waar ik een aantal leuke nieuwe vogels zag waaronder de langste vliegende vogel ter wereld: de Sarus Crane. Ook vond ik het leuk om eindelijk eens voor het eerst een wilde pauw te zien. Overigens worden in dit artikel Engelse en Nederlandse vogelnamen door elkaar gebruikt. Dat heeft er mee te maken dat sommige vogels vooral onder de Engelse naam bekend zijn, ook bij Nederlandse vogelaars, maar andere vogels zijn ook in Europa te zien waardoor ik dan toch voor de Nederlandse naam gekozen heb.

Blauwe pauw

Brahminy Starling en Langstaartklauwier

Gewoon een mooi meertje met (onder andere) Oriental Darter en Dwergaalscholver

Indian Pond Heron

Spotted Owlets

Stier met wat Koereigers

Bastaardarend

Tawny Eagle

Close-up van Jungle Babblers

Close-up van Oriental Darter

De Sarus Crane!

Toen werd ik op zaterdagochtend vroeg om 3.00 uur opgehaald vanaf mijn hotel om opnieuw te proberen de vroege vlucht naar Leh te nemen. Ook die liep overigens weer vertraging op, maar gelukkig vertrok hij uiteindelijk wel met mij erin en hij landde uiteindelijk netjes op de plek waar hij moest landen: het stadje Leh in Ladakh!

De focus ging nu dus meteen op de sneeuwluipaard. We hadden daar ongeveer een week voor wat niet zoveel was, maar ik was optimistisch over onze kansen. Er waren regelmatige waarnemingen in de weken ervoor geweest. Dichtbij genoeg komen voor een ‘acceptabel’ plaatje zou echter een ander verhaal zijn. Dat was nog steeds erg lastig. Mijn kansen om Pallas’ Cat nog te zien waren echt wel laag geworden want om zelfs maar in de gelegenheid te zijn er voor te zoeken, zouden we binnen enkele dagen al goede waarnemingen nodig hebben van sneeuwluipaard.  

Voordat we echter vol aan de bak konden, moesten we eerst acclimatiseren. Leh ligt namelijk al op 3500 meter hoogte en Rumbak Valley waar we naar toe zouden gaan ligt nog hoger op 4200 meter. Een al te snelle stijging geeft flink meer risico op hoogteziekte waardoor twee dagen om te acclimatiseren wel aanbevolen wordt. Ik had eerder in de Andes al gemerkt dat ik gelukkig weinig last van hoogteziekte heb, maar het is beter om het zekere voor het onzekere te nemen. Verloren tijd is het ook niet want rondom Leh zijn ook een aantal iconische vogelsoorten uit de Himalaya te vinden.

Diezelfde middag werden we door onze lokale gids Wangial opgehaald om te gaan zoeken naar de Ibisbill. Die soort stond voor mij toch wel bovenaan het lijstje. De Ibisbill zagen we die middag echter niet, maar wel waren de witkruinroodstaarten overal aanwezig en ook genoot ik van het zien van adulte zwartkeellijsters. Bijzonder was ook dat we een groepje van minstens zes witkopgorzen vonden en die in de omgeving van Leh ook heel schaars bleken te zijn.

Witkruinroodstaart

Zwartkeellijster

Masked Wagtail

Krakeenden

Witkopgors

De volgende ochtend vertrokken we vroeg om onze kansen op Ibisbill te vergroten. En zowaar troffen we er eentje aan! Alleen zag deze vogel ons eerder dan wij hem waardoor ik hem alleen in vlucht zag en geen foto’s had. Daarna gingen we naar een plek waar Solitary Snipe zou kunnen zitten. Deze snip is doorgaans nog moeilijker te vinden dan de Ibisbill en is ook een specialiteit van de hoge Himalaya. Gelukkig zat er inderdaad een snip die we met de verrekijker aanvankelijk niet zagen, maar aan de warmtebeeldcamera kon hij niet ontsnappen. We konden hem goed bekijken!

Solitary Snipe

Een Ibisbill ter plaatse vinden, lukte ons echter niet. Toen we weer terug reden naar het hotel kreeg Stanzin, onze andere lokale gids, ineens het bericht binnen dat een sneeuwluipaard ergens in een vallei gezien was. Daar moesten we heen natuurlijk!

Het bleek nog wel enkele uren rijden te zijn. Het laatste stuk ging over een onverhard bergweggetje, maar we kwamen er! Het deed denken aan een Nederlandse twitch en toen we aan kwamen zag ik al een groep van twintig mensen staan. “Is ie nog in beeld?” vraag je dan als je bent aangekomen en zoiets vroeg ik ook, maar het dier bleek al enkele minuten uit beeld te zijn. Waren we dan toch net te laat? Gelukkig hoefden we niet lang in spanning te zitten. Het dier lag ineens weer op een rots! Door de telescoop stond ik voor het eerst in oog met een sneeuwluipaard! Dat was toch wel een speciaal moment. Wat een prachtig dier met die rozetten op de vacht en die enorm lange staart! Door de telescoop was hij ook mooi te zien. Een bewijsplaatje lukte ook wel, maar dat stelde nog niet zoveel voor.

Sneeuwluipaard

Na enkele minuten stond het dier op en klom tegen de rotsen omhoog. Dat was ook al een gaaf gezicht om te zien, maar binnen een mum van tijd was het dier verdwenen.

Sneeuwluipaard

Er werden voorspellingen gedaan over de plek waar hij weer tevoorschijn zou komen, maar dat deed het dier niet. We zouden hem niet meer terugzien daar. Wel zagen we een paar verre Siberian Ibex en mijn eerste Himalayan Snowcock. Wat dichterbij zag ik twee nieuwe heggenmussen: Brown Accentor en Robin Accentor. Die Robin Accentor zou ik nog veel meer gaan zien.

Robin Accentor

Brown Accentor

Brown Accentor met een Robin Accentor op de achtergrond

Al met al waren we dus eigenlijk maar net op tijd gekomen. Met een kwartier later zouden we alles gemist hebben! Het zien van mijn eerste sneeuwluipaard nam toch wel wat druk weg. Nu zouden we op zoek gaan naar nog betere waarnemingen!

De volgende dag was het ook zo ver en we gingen op weg naar Rumbak Valley. Op weg naar een plek zonder stromend water, waarschijnlijk zonder internet, wél met elektriciteit, maar vooral natuurlijk met meer kansen op sneeuwluipaard! Eerst stopten we echter nog even bij wat rivieren om weer te checken voor Ibisbill. We zagen geen Ibisbill, maar wel een prachtige man citroenkwikstaart.

Citroenkwikstaart

Na al onze vruchteloze pogingen had ik ook niet zoveel vertrouwen meer in het zien van een Ibisbill, maar zowaar vond onze gids Wangial een verre Ibisbill! Klauterend over een muur langs de rivier konden we dichterbij komen en er bleek er zowaar nog eentje te zitten! In mijn eentje kon ik op een gegeven moment langs de rivier lopen en de Ibisbills benaderen. Met wat voorzichtig besluipen kwamen er nog wat leuke plaatjes uit ook!

Ibisbill

De reis naar Rumbak was goed begonnen! We gingen weer verder en in de middag kwamen we aan in Rumbak. We werden verwelkomt door een groepje Blue Sheep dat relatief dichtbij zat: het favoriete voedsel van de sneeuwluipaard!

Blue Sheep

In een klein dorpje hadden we daar onze ‘homestay’ waar we zouden verblijven. Het dorpje bleek te worden bevolkt door een prachtige groep Tibetaanse patrijzen en de algemenere Aziatische steenpatrijs.

Aziatische steenpatrijzen en Tibetaanse patrijzen die beschutting zoeken op de huizen van het dorpje!

Vanaf het dorpje liepen we naar een uitkijkpunt om onze eerste scan voor sneeuwluipaard te gaan doen. Daar bleven we tot de zon achter de bergen verdween. Toen werd het ook meteen gemeen koud! Een sneeuwluipaard zagen we niet. Wel vloog er een verre lammergier langs en vonden we Himalayan Snowcocks.

Scannen!

Lammergier

Himalayan Snowcock

Een Blue Sheep poseerde ook nog even mooi.

Blue Sheep

De volgende dag werd ik vroeg wakker om in wat fatsoenlijke plaatjes van de vogels rond het dorpje te investeren. Dat was erg leuk vooral de Tibetaanse patrijzen hoewel de alomtegenwoordige strandleeuweriken ook niet verveelden.

Tibetaanse patrijzen

Aziatische steenpatrijs

Strandleeuwerik

Robin Accentor

Hill Pigeon

Toen gingen we een trektocht doen naar het dorpje Urité. Hier zouden we meer kans maken om Eurasian Lynx te zien en dat wilden we natuurlijk ook wel! Onderweg zochten we uiteraard ook naar sneeuwluipaard. De omgeving was alvast prachtig!

Fijne onderbrekingen vormden ook de lammergieren en steenarenden die soms prachtig over kwamen.

Lammergier

Steenarenden

Bij Urité vonden we echter geen lynx. Wel zaten er weer Blue Sheep op de hellingen.

Blue Sheep

In de middag liepen we dus weer terug. Tijdens het oversteken van de bevroren rivier hoorden we in de verte ineens een kat roepen! Dat klonk wel erg goed voor sneeuwluipaard! Ingespannen luisterden we en heel vaag hoorden we het nog wel een paar keer. Een snelle scan van de berghellingen leverde niets op. Toen we de rivier iets verder afliepen, zagen we in de verte een aantal mensen bij elkaar staan. Die zouden wel eens naar een sneeuwluipaard kunnen kijken! Onze gids zette er vaart in en wij probeerden zo goed mogelijk te volgen. Buiten adem arriveerden we uiteindelijk bij de plek waar de mensen stonden te kijken. Met hun aanwijzingen hadden we al snel twee sneeuwluipaarden in beeld! Eentje zat roepend op de helling rechts van ons en de ander op de helling links van ons. Wat een geweldige ervaring was dat al!

Sneeuwluipaarden

Toen ging de sneeuwluipaard op de helling aan de linkerkant ook nog eens naar beneden lopen! Dat was al een heel gaaf gezicht. Die sneeuwluipaard verdween wel uit het zicht.

Sneeuwluipaard

Toen zag ik ineens een aantal gidsen naar beneden kijken. Daar was nog een sneeuwluipaard!

Sneeuwluipaard

Ik ging meteen langs de weg naar beneden want ik zag al dat de weg een bocht maakte waarvandaan de sneeuwluipaard op relatief korte afstand te bekijken zou zijn. Ik kon hem goed in het oog houden. Ik wilde ook wel gaan rennen want hij kon zomaar weer weg zijn. Er werd gefloten vanaf de bovenkant dus ik ging maar weer lopen, maar wel gebaarde ik waar ik van plan was om te gaan staan. Ik ging nu wel door ook, die kans liet ik niet lopen! Een paar mensen liepen met mij mee waaronder iemand die hem ondanks al mijn aanwijzingen, maar niet op wist te pikken. Hij was de wanhoop nabij, maar gelukkig zou de sneeuwluipaard nog wel even op hem wachten. In de bocht aangekomen installeerde ik mij en ik begon foto’s te maken. Het duurde niet lang of de rest van de groep stond naast mij. De sneeuwluipaard gaf een show weg!

Sneeuwluipaard

Na deze prachtige waarneming verdween de sneeuwluipaard weer. Ik was al heel gelukkig met de foto’s die ik had gemaakt. Dat ik een sneeuwluipaard zou gaan zien, had ik eigenlijk niet betwijfeld, maar het goed zien van een sneeuwluipaard is nog steeds heel erg bijzonder! Terwijl we wat na stonden te praten kwam ineens de sneeuwluipaard weer terug! Snel gingen we weer foto’s maken. De sneeuwluipaard snuffelde uitgebreid aan de plek waar eerder de andere sneeuwluipaard had gelegen en dat gaf de indruk dat er een tweede sneeuwluipaard bijgekomen was. Een vergelijk van de foto’s achteraf ondersteunde dat echter niet. Daarop waren dezelfde vlekken op dezelfde plek te zien. Er volgde in elk geval weer een serie foto’s.

Sneeuwluipaard

Toen ging ook die sneeuwluipaard weg en was de show echt voorbij. Wij bleven in extase achter. Wat een onverwachts einde van deze dag! De trip was nu eigenlijk al meer dan geslaagd en we waren nog maar op onze eerste dag in Rumbak! Het gedrag van de sneeuwluipaarden deed ook vermoeden dat er nog wel eens een paring in zou kunnen zitten. De volgende dag werd dus met spanning tegemoet gezien!

Op de weg terug zagen we een mooie Woolly Hare

Woolly Hare

De volgende dag bleek die verwachting gerechtvaardigd want op de hellingen waar gisteren nog een van de sneeuwluipaarden aan het roepen was, lagen nu twee sneeuwluipaarden als grote gevlekte rotsen te slapen!

Sneeuwluipaarden

Wij konden de slapende sneeuwluipaarden rustig bekijken terwijl we wachtten op de zonsopkomst. Voor zonsopkomst is het trouwens enorm koud.

Voor zonsopkomst...

Na zonsopkomst!

Toen de eerste stralen de sneeuwluipaarden bereikten, stond het vrouwtje op en liep naar het mannetje toe. Het mannetje ging gehoorzaam achterop en de eerste paring van die dag vond plaats.

Sneeuwluipaarden

Wat gaaf om dat ook mee te maken! De hele dag zou op die manier verlopen waarbij de sneeuwluipaarden het paren afwisselden met veel slapen en af en toe een stukje lopen over de rotsen.

Sneeuwluipaarden

In totaal zouden ze die dag wel vijftien keer paren! Ik kon er ook nog een mooi filmpje van maken.

De geweldige waarnemingen maakten ook nog iets anders mogelijk: ik durfde weer te gaan nadenken over Pallas’ Cat! We hadden op die dinsdag nog de week voor ons en dat bood mogelijkheden! Gelukkig had Andreas er ook wel zin in en konden we het flexibel regelen met onze gids. De volgende dag gingen wij dus op weg naar Hanle waar de Pallas’ Cat te vinden zou zijn. Heel vroeg in de ochtend vond ik echter nog een laatste nieuwe vogelsoort, vanuit het toilet!

Brandt’s Mountain Finches

Daarna namen we afscheid van de sneeuwluipaarden die duidelijk moe waren van hun inspanningen van de vorige dag!

Sneeuwluipaard

Lukte het ons om de Pallas' Cat te vinden in Hanle? Klik hier om erachter te komen!

En na Hanle gingen we door naar Eaglenest Wildlife Sanctuary met hele speciale vogels en zoogdieren. Zie meer hier!

Als je meteen naar het laatste stuk wilt gaan en wat plaatjes wil bekijken van tijgers, luipaarden en een Rusty-spotted Cat en wat leuke video's wil bekijken, klik hier!