- info@naturebylennart.com
De doejong is een erg bijzonder dier om te zien. Van voren heeft hij een soort stofzuigersnuit terwijl hij van achteren een dolfijnenstaart heeft. Zijn voorpoten hebben zich ontwikkeld tot vinnen. De doejong heeft zich ontwikkeld naar het ‘model zeekoe’ en behoort tot de Sirenia waar de lamantijnen of manatees ook toe behoren. Van deze dieren wordt gedacht dat ze ooit voor aantrekkelijke zeemeerminnen werden gehouden door wanhopige zeelieden wiens perspectief op vrouwelijk schoon door de lange zeereis wel enigszins was aangetast. In Mexico zag ik al eens een West Indian Manatee. De doejong was echter nog helemaal nieuw voor mij.
Het meemaken van sommige fenomenen in de natuur is een ervaring die met niets anders te vergelijken is. Het zien van een zonsverduistering is bijvoorbeeld zoiets speciaals, dat overkwam mij in Chili. Dat herinner ik mij nog goed en het was een van de bijzonderste dingen die ik ooit gezien heb. Ook het bekijken van een uitbarstende vulkaan of een langsrazende tornado lijken mij van die unieke ervaringen. Ervaringen met dieren in de natuur kunnen een vergelijkbaar gevoel geven. Er is een verschil tussen een dier alleen zíen en daadwerkelijk een dier erváren.
Reuzenpanda is vanzelfsprekend het iconische dier van China. Het land is echter ook bekend om een andere panda: de kleine panda of rode panda. Dit dier heeft eigenlijk nauwelijks enige verwantschap met de reuzenpanda. Het zijn allebei carnivoren en dat is het wel zo’n beetje. Dit dier onderscheidt zich genetisch echter niet alleen van de reuzenpanda, maar ook van zo’n beetje alle andere dieren op de planeet. Als een van de weinige dieren vertegenwoordigt de kleine panda in zijn eentje zowel een genus àls een familie. Die familie valt dan weer onder de superfamilie musteloidea waar onder andere ook wasberen, stinkdieren en wezels onder vallen. Naast dat ie genetisch bijzonder is, is het ook gewoon een erg aantrekkelijk beestje om te zien. Die wilde ik dus wel graag zien!
Van de enkele duizenden zoogdiersoorten ter wereld, zijn verreweg de meesten niet bij het grote publiek bekend. Noem een obscure knaagdier- of vleermuissoort en de meeste mensen zullen je vragend aankijken. De grotere zoogdieren staan wat meer in de schijnwerpers, maar ook in die categorie zijn voldoende voorbeelden van dieren die niet zo bekend zijn. Als ik weer eens op zoek ben naar een bijzondere kat moet ik meer dan eens uitleggen welke kat het precies is en waar die kat te vinden is. Bij soorten als tijger hoeft dat niet zo snel, maar een soort als roestkat laat wat minder belletjes rinkelen. De soort waar ik deze jaarwisseling 2023/2024 naar ging zoeken, hoefde ik echter bij niemand te introduceren.
Vorige week viel ik in de prijzen bij de Wildlife Photographer of the Year competitie. Voor mij waren dit altijd de Oscars van de natuurfotografie. Deze competitie, die wordt georganiseerd door het Natural History Museum in Londen, is de oudste en meest prestigieuze competitie binnen deze tak van fotografie. Voor veel natuurfotografen is het een droom om hier eens succesvol te zijn. Voor mij was dat in elk geval wel het geval. Na alle berichten die er al over zijn verschenen leek het mij goed om op mijn eigen website nog iets meer uitgebreid het verhaal achter de foto te vertellen. Daar gaat ie!
Mijn reis naar India startte op 1 maart 2023. Na wat hindernissen was het gelukt om in de hoge Himalaya te komen waar de sneeuwluipaarden fantastisch meewerkten. Het lukte zelfs om mijn favoriete kleine kat te zien: de Pallas’ Cat! Op maandagochtend 13 maart stonden Andreas en ik weer klaar op het kleine vliegveld van Leh. Zoals gebruikelijk was de veiligheidscheck weer zeer grondig en moest ik weer al mijn elektronica in verschillende bakjes stoppen. Het manoeuvreren met zes bakjes aan dure apparatuur plús een jas en twee tassen zou het minst favoriete onderdeel van mijn reis in India blijven, maar er was helaas niet aan te ontkomen. Het nemen van veel binnenlandse vluchten stelde ons ook in staat om het maximale uit ons verblijf in India te halen. Gelukkig kwam ik er zonder kleerscheuren doorheen.
In juni 2022 bevond ik mij vrij onverwachts ineens in Mexico, op het schiereiland Yucatán. Vanwege een wisseling van baan had ik ineens twee weken vrij en die wilde ik natuurlijk wel ergens in het buitenland doorbrengen. Het was de geschikte tijd van het jaar om walvishaai te zien en dat werd het doel van mijn reis. Dat lukte uiteindelijk op de allerlaatste dag. Yucatán heeft echter nog wel meer te bieden en dus wilde ik ook de jungle in!
We zijn aangekomen in de Kaukasus! Het plan was om in gedurende de eerste week van onze tijd in Azerbeidzjan de Siberische kraanvogel Omid op trek te zien, maar Omid besliste anders en bleef voorlopig in Iran in zijn overwinteringsgebied. Voor het einde van ons verblijf hadden we nog een paar dagen vogels kijken in de Kaukasische bergen ingepland en dat gingen we dus maar doen. Het plan is om wel meteen terug te keren naar het zuiden van Azerbeidzjan als Omid toch gaat vliegen. We zijn nu dus wel in de Kaukasus! Onderweg genoten we al van prachtig gekleurde rotsformaties, maar in de wat hoger gelegen gebieden is er vooral veel sneeuw.
In het voorjaar van 2022 bevind ik mij ineens in Azerbeidzjan. De reden hiervoor is nu eens niet een bijzondere kat, maar een bijzondere vogel! De Siberische witte kraanvogel is een met uitsterven bedreigde vogel waarvan nog maar enkele duizenden exemplaren op de wereld bestaan. Tenminste, in het oostelijke deel van Azië. In het westelijke deel van Azië is er voor zover bekend nog maar eentje en die heeft natuurlijk inmiddels ook een eigen naam: Omid. Die naam werd hem in Iran gegeven waar deze vogel al jaren in hetzelfde rijstveld komt overwinteren. Al even plichtsgetrouw stijgt de vogel elk jaar weer op om terug naar Rusland te vliegen naar zijn broedgebieden om in het najaar weer onverrichterzake terug te vliegen. Voor Omid zal er geen partner meer zijn. Onder vogelaars bestaat er een fanatieke groep die graag zoveel mogelijk soorten ziet binnen de ecozone Western Palearctic (WP). De kans dat er na Omid nog een mogelijkheid komt om een wilde Siberische witte kraanvogel binnen dit gebied te zien is zo goed als nul. Iran wordt echter niet binnen deze ecozone gerekend waardoor het makkelijk bijschrijven van de vogel op zijn overwinteringsgebieden niet aan de orde is. In 2020 waagde daarom een klein groepje fanatieke WP-vogelaars een poging om de vogel op doortrek op te pikken in het naburige Azerbeidzjan. Een vogel in Azerbeidzjan telt wél voor het lijstje! Wat zij zelf ook niet direct verwachtten gebeurde: ze zagen Omid! In 2021 was er dan ook wel een aantal vogelaars die hun succes wilde herhalen, maar corona belette een tripje Azerbeidzjan. 2022 werd het jaar waarin het moest gebeuren. Ik had toevallig in die periode tijd om weg te gaan en het leek mij wel een mooie uitdaging om voor deze speciale vogel te gaan. Dus landde ik op 25 februari 2022 in Bakoe.
Twitchen is een werkwoord bekend onder vogelaars dat betekent dat je op pad gaat om een bepaalde zeldzame vogel te zien die iemand anders heeft gevonden. Een tijd lang zorgde corona er voor dat twitchen zo ongeveer de enige manier was voor mij om een nieuwe vogelsoort te zien. Vanwege de pandemie had ik Europa al sinds 2019 niet meer verlaten. Eindelijk kon ik in oktober 2021 weer op pad! Helaas moest ik een geplande trip in Azië cancelen omdat het land waar ik naar toe zou gaan, gesloten bleef vanwege corona. Een maand voordat ik zou vertrekken, besloot ik dus mijn bestemming te veranderen naar Ecuador en Bolivia. Ecuador voornamelijk omdat het een goed land is om brilbeer te zien en Bolivia om eindelijk drie felbegeerde katten aan mijn lijstje toe te voegen: jaguar, jaguarundi en ocelot. Eerst ging ik twee weken naar Ecuador.
