- info@naturebylennart.com
We zijn aangekomen in de Kaukasus! Het plan was om in gedurende de eerste week van onze tijd in Azerbeidzjan de Siberische kraanvogel Omid op trek te zien, maar Omid besliste anders en bleef voorlopig in Iran in zijn overwinteringsgebied. Voor het einde van ons verblijf hadden we nog een paar dagen vogels kijken in de Kaukasische bergen ingepland en dat gingen we dus maar doen. Het plan is om wel meteen terug te keren naar het zuiden van Azerbeidzjan als Omid toch gaat vliegen. We zijn nu dus wel in de Kaukasus! Onderweg genoten we al van prachtig gekleurde rotsformaties, maar in de wat hoger gelegen gebieden is er vooral veel sneeuw.
In het voorjaar van 2022 bevind ik mij ineens in Azerbeidzjan. De reden hiervoor is nu eens niet een bijzondere kat, maar een bijzondere vogel! De Siberische witte kraanvogel is een met uitsterven bedreigde vogel waarvan nog maar enkele duizenden exemplaren op de wereld bestaan. Tenminste, in het oostelijke deel van Azië. In het westelijke deel van Azië is er voor zover bekend nog maar eentje en die heeft natuurlijk inmiddels ook een eigen naam: Omid. Die naam werd hem in Iran gegeven waar deze vogel al jaren in hetzelfde rijstveld komt overwinteren. Al even plichtsgetrouw stijgt de vogel elk jaar weer op om terug naar Rusland te vliegen naar zijn broedgebieden om in het najaar weer onverrichterzake terug te vliegen. Voor Omid zal er geen partner meer zijn. Onder vogelaars bestaat er een fanatieke groep die graag zoveel mogelijk soorten ziet binnen de ecozone Western Palearctic (WP). De kans dat er na Omid nog een mogelijkheid komt om een wilde Siberische witte kraanvogel binnen dit gebied te zien is zo goed als nul. Iran wordt echter niet binnen deze ecozone gerekend waardoor het makkelijk bijschrijven van de vogel op zijn overwinteringsgebieden niet aan de orde is. In 2020 waagde daarom een klein groepje fanatieke WP-vogelaars een poging om de vogel op doortrek op te pikken in het naburige Azerbeidzjan. Een vogel in Azerbeidzjan telt wél voor het lijstje! Wat zij zelf ook niet direct verwachtten gebeurde: ze zagen Omid! In 2021 was er dan ook wel een aantal vogelaars die hun succes wilde herhalen, maar corona belette een tripje Azerbeidzjan. 2022 werd het jaar waarin het moest gebeuren. Ik had toevallig in die periode tijd om weg te gaan en het leek mij wel een mooie uitdaging om voor deze speciale vogel te gaan. Dus landde ik op 25 februari 2022 in Bakoe.
Twitchen is een werkwoord bekend onder vogelaars dat betekent dat je op pad gaat om een bepaalde zeldzame vogel te zien die iemand anders heeft gevonden. Een tijd lang zorgde corona er voor dat twitchen zo ongeveer de enige manier was voor mij om een nieuwe vogelsoort te zien. Vanwege de pandemie had ik Europa al sinds 2019 niet meer verlaten. Eindelijk kon ik in oktober 2021 weer op pad! Helaas moest ik een geplande trip in Azië cancelen omdat het land waar ik naar toe zou gaan, gesloten bleef vanwege corona. Een maand voordat ik zou vertrekken, besloot ik dus mijn bestemming te veranderen naar Ecuador en Bolivia. Ecuador voornamelijk omdat het een goed land is om brilbeer te zien en Bolivia om eindelijk drie felbegeerde katten aan mijn lijstje toe te voegen: jaguar, jaguarundi en ocelot. Eerst ging ik twee weken naar Ecuador.
De civetten (in het Nederlands Loewakken) behoren tot een groep zoogdieren die ik nog niet eerder gezien had. Ze worden ook wel civetkat genoemd, maar persoonlijk zie ik er niet echt een kat in. Daarnaast staan ze bekend om de speciale koffie die wordt gemaakt doordat de civet een bepaalde koffiebes te eten krijgt. De pit die uiteindelijk in de poep van de civet kan worden aangetroffen, schijnt vervolgens erg smakelijke koffie schijnt te geven… Op Borneo komen in totaal acht soorten civet voor en tijdens mijn Borneoreis in oktober 2019 waren deze dieren voor mij vooral een bijvangst terwijl ik op zoek naar katten was. Omdat het toch best wel gave dieren zijn en ik erin slaagde om vijf van de acht te zien, hierbij een civetspecial!
Tijdens mijn tijd in Zuid-Amerika stond er nog een dier dat hoog op mijn lijstje: Giant Otter of reuzenotter! Dat is de grootste otter ter wereld en omdat ik sowieso nog nooit een otter gezien had, leek het me wel aardig om juist met deze te beginnen. In Tambopata had ik eindelijk die kans. Omdat ik was gevraagd om last minute bij te springen om Duitse toeristen rond te leiden (niet gedacht dat ik nog zoveel Duits zou praten in Zuid-Amerika), kreeg ik ook de kans om bij een goede plek te gaan zoeken: een zogenaamd oxbow lake met de naam Tristianbatis waar de otters regelmatig werden gezien. De toeristen wilden ze ook graag zien, dus ik kon dan mooi meeliften!
Na Bolivia ging ik naar Peru. Eerst twee weken naar een taalschool in Cusco om Spaans te leren en daarna drie weken naar het Tambopata Park om zoveel mogelijk dieren te zien. Mijn doel was om tenminste één kattensoort te zien, maar dat lukte helaas niet. Gelukkig waren er wel andere mooie zoogdieren, bijvoorbeeld apen!
Torres del Paine National Park staat bekend om zijn Puma's. Die zijn natuurlijk de echte sterren van het park, maar er zijn meer leuke dieren te zien! Toen we daar rondliepen, kwamen we een paartje Patagonische vossen tegen. Deze vossen zijn best algemeen in Patagonië, maar ze zien er nog steeds erg mooi uit! Wij hadden ze ook in mooi licht. Ik nam heel wat foto's...
Voordat ik naar Afrika ging had ik niet zo veel met de olifant. Uiteraard het is een kolossaal dier met een slurf en slachttanden en dat zijn allemaal pluspunten, maar heel enthousiast werd ik er niet van. De eerste olifant die ik zag, was een afgeleefd vrouwtje die haar laatste jaren aan het slijten was in de Okavango. Erg gaaf natuurlijk om je eerste olifant te zien, maar nog steeds zorgde dat niet echt voor veel andere gedachten over de olifant. Toen zag ik hoe ze zich als groep gedroegen.
Afrika is rijk aan verschillende soorten hoefdieren, uiteenlopend van de prehistorisch aandoende neushoorns tot de kleine steenbokantilope. Het leek mij daarom wel leuk om daar in een aparte blog ook aandacht aan te besteden en een overzicht te geven van de hoefdieren die er je zoal kunt tegen komen, door een aantal van degenen te laten zien die ik ook ben tegen gekomen op mijn reis door Zuid-Afrika, Botswana en Namibië.
De Okavango Delta is het grootste deltagebied dat niet met de zee verbonden is en ik mocht een klein stukje ervan bezoeken. Het meest voor de hand liggende vervoersmiddel in zo’n waterrijk gebied is uiteraard een boot, maar de Okavango is op veel plaatsen erg ondiep: vaak niet meer dan een halve meter. Lokale bewoners hebben daarom al eeuwenlang uitgeholde boomstammen: mokoro’s, gebruikt om zich snel voor te bewegen in dit moerasgebied. Tegenwoordig is het een toeristenbusiness geworden en zijn de mokoro’s van kunststof. Het werkt allemaal nog wel op dezelfde manier! Je gaat dus met z’n tweetjes in een mokoro zitten en achterop staat dan iemand die je voortboomt. Het plan was om met de groep te overnachten in de Okavangodelta en daar dan met mokoro’s naar toe te gaan. De volgende ochtend zouden we dan een bushwalk doen. Aan het einde van de middag voeren we dus het gebied in en dat was op zichzelf al een heel mooie ervaring
