- info@naturebylennart.com
Het meemaken van sommige fenomenen in de natuur is een ervaring die met niets anders te vergelijken is. Het zien van een zonsverduistering is bijvoorbeeld zoiets speciaals, dat overkwam mij in Chili. Dat herinner ik mij nog goed en het was een van de bijzonderste dingen die ik ooit gezien heb. Ook het bekijken van een uitbarstende vulkaan of een langsrazende tornado lijken mij van die unieke ervaringen. Ervaringen met dieren in de natuur kunnen een vergelijkbaar gevoel geven. Er is een verschil tussen een dier alleen zíen en daadwerkelijk een dier erváren.
Zonsverduistering in 2019 in de Atacamawoestijn: wel even wat anders! Hele verhaal hier.
Staan in het midden van een kolonie keizerspinguïns op Antarctica is net even andere koek dan een keizerspinguïn op een eenzame ijsschots voorbij zien drijven. Ook de ervaring om in een land als Oeganda tussen een groep berggorilla’s te mogen verkeren is een heel andere dan diezelfde soort op grote afstand zien. Hetzelfde geldt voor het ervaren van de visvangst van bruine beren in Alaska en zo zijn er nog meer voorbeelden op te noemen. De ervaring van het in de ogen kijken van deze dieren en het natuurlijke gedrag van dichtbij meemaken, maakt dat de waarneming naar een heel ander niveau getild wordt en dat sommigen daar dan ook veel tijd en geld voor over hebben.
Ook onder water is er op die manier een niche in het ecotourisme gegroeid. Zwemmen met walvishaaien bijvoorbeeld is tegenwoordig op sommige plekken behoorlijk gangbaar. Zelf mocht ik dat in Mexico meemaken.
Walvishaai voor de kust van Yucatán, Mexico in 2022. Hele verhaal hier.
Op weer andere plekken zijn andere haaien te vinden zoals grote witte haaien en stierhaaien. In veel landen is het ook mogelijk om met dolfijnen te zwemmen of met andere bijzondere zeedieren zoals reuzenmanta’s of maanvissen.
Al deze ervaringen hebben gemeen dat mensen op zoek zijn naar net iets meer dan alleen het kruisje zetten. Overigens is er ook niets mis met het willen zien van zoveel mogelijk soorten. Het leven vraagt om keuzes maken en wie bijvoorbeeld zoveel mogelijk vogelsoorten in zijn leven wil zien, heeft niet de luxe om enkele weken te spenderen aan het zoeken naar één enkele soort.
Zelf houd ik me meer bezig met een combinatie van beide: ik vind het leuk om veel tijd te steken in het zien van die ene bijzondere soort, maar ik probeer ook zoveel mogelijk soorten te zien als ik op een bepaalde plaats ben. Wat ik nog niet eerder gedaan had, was een hele reis plannen rondom een dier dat ik al gezien had. Tijd om daar verandering in te brengen!
Ik had het geluk om blauwe vinvissen te zien toen ik naar Spitsbergen ging in 2016. Dat was mijn eerste kennismaking met het grootste dier ter wereld. Ik had echter wat ik met alle waarnemingen van grote walvissen heb: het viel me tegen wat ik van het dier kon zien. Vaak is het niets meer dan een flinke uitademing van lucht als hij boven komt en dan een stuk van de rug zien. Als je geluk hebt zie je de staart nog hoog in de lucht als de walvis duikt, maar dat is het dan ook wel. Een walvis echt helemaal zien zoals hij is: dat is maar weinigen gegeven.
Een foto van mijn eerste blauwe vinvis in Spitsbergen in 2016. Voor meer Spitsbergen kijk hier.
Ik had bedacht dat ik het grootste dier ter wereld graag eens in zijn volle glorie onder water wilde kunnen bewonderen. Ik kan me herinneren dat ik op de middelbare school al eens zocht naar mogelijkheden om dat te doen, maar ik was teleurgesteld over de hoeveelheid geld die dat zou moeten kosten. Het leek me sowieso al niet zo'n realistische onderneming.
Vervolgens dacht ik jarenlang niet echt aan het zien van een blauwe vinvis onder water tot ik ineens een filmpje op Facebook voorbij zag komen van een blauwe vinvis onder water. Ik herinner me nog goed dat dit in het najaar van 2019 was toen ik net terug was van Borneo na enkele maanden reizen. Ik was benieuwd of dit gewoon een enorme gelukswaarneming was of dat er misschien toch iets van planning was geweest. Ik wilde dus wel weten onder welke omstandigheden die waarneming precies had plaatsgevonden.
Wat verder zoeken aan de hand van de hashtags leverde een plek op: Timor-Leste. Dat was een land waar ik nog nooit van had gehoord. Ik had ergens wel eens van Timor gehoord vanwege het gewapende conflict daar (de link met Indonesië waar wij Nederlanders natuurlijk een bijzondere verantwoordelijkheid voor hebben, was daarin niet ver weg), maar ik wist niet dat er daadwerkelijk op dit eiland een apart land bestond. Maar dat bleek het geval te zijn en dat niet alleen: er was daar ook een duikcentrum! Aquatica Dive Resort bleek gevestigd te zijn op Oost-Timor. Overigens is het woord Leste gewoon het Portugese woord voor Oost. Het wordt ook wel door elkaar gebruikt, althans dat is hoe ik het heb meegemaakt.
Timor-Leste is een van oorsprong Portugese kolonie waarmee een verschil werd gecreëerd met de rest van de archipel die onder bewind stond van ons eigen kikkerlandje: Nederland. In tegenstelling tot veel van hun andere koloniën hielden de Portugezen stevig en voor een lange tijd vast aan hun plek op Timor, maar de Tweede Wereldoorlog bracht hier verandering in. Na een aantal roerige jaren hadden de Portugezen hun dominantie over dit stuk eiland weer terug en dat zette zich ook voort na de onafhankelijkheid van Indonesië.
Op een gegeven moment, in 1975, riep ook Oost-Timor de onafhankelijkheid uit, maar dat leidde prompt tot een invasie van Indonesië. Daarop volgde een afschuwelijke tijd voor Oost-Timor die gepaard ging met ronduit een genocide waarbij meer dan 100.000 slachtoffers werden gemaakt. Moordpartijen vonden op grote schaal plaats vergezeld van allerlei daarmee gepaard gaande onfrisse praktijken. De wereld trok zich hier aanvankelijk weinig van aan. De bezetting duurde bijna tot het jaar 2000, dat is ook makkelijk rekenen. Uiteindelijk is het Oost-Timor daarna gelukt om wel een onafhankelijk land te worden.
Belangrijk is wel dat die bloedige jaren dus nog helemaal niet lang geleden zijn en dat op Oost-Timor de hele oudere generatie dit nog zelf heeft meegemaakt. Voorstelbaar is dat dit ook nog de nodige trauma’s heeft achtergelaten. Een opmerkelijk weetje is ten slotte dat de huidige president van Indonesië behoorlijk stevig en verifieerbaar in verband wordt gebracht met oorlogsmisdaden op Oost-Timor…
Ik kon het niet laten om dit stukje geschiedenis ook nog maar even te beschrijven. Ik ben er natuurlijk in vogelvlucht doorheen gegaan, maar het kan niet onvermeld blijven. In dat licht bezien is het ook goed verklaarbaar waarom Timor-Leste nog niet het best geregelde land van de wereld is. Het land is al met een achterstand begonnen aan zijn ontwikkeling en heeft het met de Amerikaanse dollar als munt, ingeklemd als relatief klein landje tussen lokale grootmachten Indonesië en Australië, ook op economisch gebied niet makkelijk.
Maar gelukkig zijn er wel degelijk hoopvolle ontwikkelingen en in elk geval bleek Timor-Leste iets unieks te bieden: het zwemmen met blauwe vinvissen! Want dat was waarom het land natuurlijk mijn aandacht had getrokken. Aquatica Dive Resort bleek te worden gerund door Desmond Lee met wie ik ook in 2019 al even een chatgesprek had. Voornamelijk om eens te informeren of het zien van die blauwe vinvissen iets reguliers was of iets waar vooral veel geluk bij nodig was.
Het bleek dat dit met een veel grotere regelmaat voorkwam dan ik had gedacht, voornamelijk in de maanden oktober en november als de blauwe vinvissen op trek waren. Een bijzonder kenmerk aan Timor-Leste is dat de kust enorm steil in diepte afloopt waardoor het op 100 meter uit de kust al honderden meters diep is en het al snel enkele kilometers diep wordt. Dat maakte de plek heel geschikt om met een boot vanaf de wal op zoek te gaan naar blauwe vinvissen.
In 2019 had ik geen enkele mogelijkheid om te gaan, maar ik sloeg de informatie wel even op. In 2020 kwam corona en konden we nergens meer heen. Ik was de blauwe vinvissen niet vergeten en dus besloot ik mijn bespaarde geld (want ik kon immers niet reizen) te besteden aan een volledige set om onder water te fotograferen. Mijn keuze viel op het merk Ikelite: voor een betaalbaar bedrag toch met mijn spiegelreflex foto’s kunnen maken. Dat maakte mij nog steeds enkele duizenden euro’s lichter, maar het was nog steeds veel voordeliger dan merken als Nauticam. Onderwaterfotografie is een dure hobby!
Ik had bedacht dat het in november 2021 waarschijnlijk wel weer mogelijk zou zijn om naar Timor-Leste te gaan. Ik wilde alles goed voorbereiden dus ging ik ook in juni 2021 naar Tenerife om te leren freediven. Voor de foto zou het immers een stuk interessanter zijn om ongeveer op ooghoogte met de blauwe vinvis te zijn dan er vanaf het wateroppervlak op neer te kijken. Omdat walvissen schrikken van de bubbels van persluchtflessen en omdat het niet zo veilig is om snel op en neer te gaan met scubaduiken is de enige manier om naar de walvissen toe te gaan gewoon de ouderwetse: de adem inhouden!
Freediven bleek nog een heel nieuwe ervaring te zijn die mij ook weer in contact bracht met een bijzondere wereld. Want waar ik het inhouden van mijn adem altijd een bijzonder benauwende ervaring gevonden had, bleken er mensen te zijn die dat wel minutenlang konden volhouden en ook nog eens tientallen meters diepte wisten te bereiken! Al snel kon ik met oefening ook een stuk langer mijn adem inhouden dan ik ooit had gedacht. 4.45 minuten werd mijn record, maar dat was wel op mijn bed in complete rust.
De echte uitdaging zat natuurlijk in het inhouden van de adem terwijl ik me ook nog moest voortbewegen. Dat leerde ik op Tenerife. Ik bracht er twee weken door en ik behaalde de niveaus AIDA1, AIDA2 en AIDA3. Mijn diepterecord werd 27 meter. Verder kon ik niet gaan. Dat lag niet zozeer aan mijn longinhoud, maar wel ontbrak het mij nog aan de nodige flexibiliteit om op grotere dieptes nog te kunnen klaren. De uitdaging van freediven zit hem dan ook niet zozeer in het lang de adem kunnen inhouden, maar vooral in het trainen in zo flexibel mogelijk zijn om onder grote waterdruk nog te kunnen klaren. Veel yogatraining is het antwoord! Het was natuurlijk ook wel logisch dat ik in die twee weken niet op het niveau zou kunnen komen van mensen die hier al jaren mee bezig zijn.
Behalve leren freediven hield ik ook nog een nieuwe vogelsoort over aan mijn verblijf op Tenerife: de endemische blauwe vink!!
Toch vond ik mijn ervaring op Tenerife erg nuttig. Daarna resteerde mij in Nederland alleen nog een bezoek aan een duikwinkel en ik had alles in huis voor een succesvol verblijf op Oost-Timor. Inmiddels had ik ook alles geregeld met Desmond en was het alleen wachten tot Oost-Timor weer bereikbaar zou zijn vanaf Bali. Ook de opening van Bali zelf was nog een dingetje. Uiteindelijk verstreek juli, augustus en september, maar nog altijd gingen er geen vluchten naar Oost-Timor. Uiteindelijk moest ik de knoop doorhakken: ik ging naar Ecuador en Bolivia in plaats van Timor-Leste. Ook daar had ik een mooie tijd. Ik zag brilbeer in Ecuador en de bijzondere jaguarundi in Bolivia, maar nog liever had ik mijn ervaring gehad in Timor-Leste.
In plaats van blauwe vinivissen: brilbeer in Ecuador (zie meer hier) en jaguarundi in Bolivia (zie meer hier).
Het jaar daarna ging het wereldwijd al weer een stuk beter met corona en had ik kunnen gaan als ik geen nieuwe baan had gekregen. Mijn advocatenopleiding zorgde ervoor dat ik elke keer verplichtingen had in oktober of november: juist de tijd waarin de blauwe vinvissen migreerden! Het kwam erop neer dat ik pas weer in 2024 voor het eerst in de gelegenheid was om in de juiste tijd van het jaar naar Timor-Leste te gaan.
Er was alleen één probleem: ik was niet de enige die inmiddels in de gaten had wat voor unieke ervaringen er te beleven waren op Timor-Leste! Desmond bleek al behoorlijk te zijn volgeboekt en drie weken doorbrengen op Oost-Timor zoals ik wilde, leek een te ambitieus doel. Het duurde lang om het bevestigd te krijgen, helemaal tot in juni 2024 en toen leek het erop dat het helemaal niet meer ging gebeuren. Toen vond ik toch een manier om een langer verblijf te regelen. Ik boekte een deel van mijn verblijf rechtstreeks bij Desmond en een ander deel via de reisorganisatie Big Fish Expeditions die al een gedeelte bij Desmond had gereserveerd. Ik had het geluk dat zij nog precies een plek overhadden die aansloot op het gedeelte dat Desmond voor mij beschikbaar had.
En zo zou het na al die tijd van voorbereiding eindelijk gaan gebeuren! Eerst bracht ik enkele dagen op Bali door. Ik wilde wel een paar lokale vogels zien en ook zorgde dat ervoor dat ik zeker wist dat er geen problemen konden ontstaan met mijn vlucht naar Oost-Timor. Maar op donderdag 17 oktober 2024 was het dan zo ver: ik landde op de luchthaven van Dili. Ik maakte gebruik van de lokale luchtvaartmaatschappij Aero Dili.
Een leuke binnenkomer was een vlucht van zeven kleine regenwulpen die werden ‘geflusht’ door mijn vliegtuig en opvlogen vanaf het gras naast de landingsbaan. Deze soort zag ik nog maar één keer in Nederland en het is een hele aantrekkelijke steltloper. Helaas had ik geen camera of verrekijker tot mijn beschikking, maar de egaal bruine rug gecombineerd met het formaat en de wat langere gekromde snavel gaf de doorslag. Ook noteerde ik nog een licht venster op de bovenvleugels ter hoogte van de vleugelboeg die contrasteerde met de donkerdere handpennen. Dat bleek achteraf ook precies te passen op het plaatje van kleine regenwulp in vlucht op de Merlin-app. Ik wist dat kleine regenwulp wel mogelijk was, maar het leek ook geen alledaagse verschijning te zijn. Ik was dus blij met deze eerste soort op het land!
Daarna namen de vogels echt een ondergeschikte plek in ten opzichte van de blauwe vinvissen, maar gelukkig zou ik ook nog wel wat nieuwe soorten gaan zien. Ik werd in elk geval opgehaald vanaf het vliegveld en met een busje naar het dive resort vervoerd. Daar werden alle praktische zaken afgehandeld waarna er nog even ruimte was om te proberen een Dugong (of Indische zeekoe) te zien. Helaas bleek het zicht onder water op dat moment te slecht te zijn. Die avond hadden we een feestmaal met een prachtig uitzicht over de baai en de opkomende volle maan.
Zonsondergang boven de Baai van Dili
Het water op
In de dagen daarna deden we hard ons best om blauwe vinvissen te vinden. Dat lukte op de tweede dag al. Laat in de middag zag ik ineens een blauwe vinvis zwemmen. Dat was het moment waarop we ons voor het eerst klaarmaakten om het water in te gaan. Van die eerste keer herinner ik me vooral twee dingen nog goed: een enorme rug die recht op mij af leek te komen en de frustratie toen ik de blauwe vinvis toch onder water bleek te kunnen missen.
Eerste blik op een blauwe vinvis onder water: nog niet het soort waarneming dat ik wilde!
Het zien van een blauwe vinvis onder water was veel lastiger dan ik gedacht had. Ondanks het relatief goede zicht onder water in deze oceaan moest een blauwe vinvis niet al te ver zwemmen om nog zichtbaar te zijn. Enkele meters konden al het verschil maken tussen de hele walvis zien of met veel moeite de lichte borstvinnen kunnen ontwaren. Daar ging ik in de komende dagen aan werken.
Het was niet eenvoudig omdat we ook niet op elke dag een blauwe vinvis zagen. Soms voeren we urenlang op de oceaan zonder een spoor van een blauwe vinvis. Gelukkig waren er dan wel andere dieren om ons te vermaken. In het bijzonder dolfijnen waren altijd een tweede blik waard. Ik kon ook erg genieten van de gewoonte van deze dieren om met de boeggolven van de boot mee te zwemmen.
Dwarf Spinner Dolphins die meezwemmen met het schip. Zie je de baby ook?
Dwarf Spinner Dolphins onder water
Het fotograferen van dolfijnen ‘in vlucht’ was niet eenvoudig omdat sprongen vaak op onverwachte momenten kwamen. Gelukkig kon ik een paar momenten toch verzilveren.
Tuimelaar
Dwarf Spinner Dolphin spinnend!
Pantropical Spotted Dolphin
Op saaie dagen was het koraal ook een dankbare bron van vermaak. Eigenlijk gingen we dan het water in om de Dugong te zoeken, maar dat leek al snel vrij kansloos, waardoor ik toch meer tijd doorbracht tussen het koraal. Het zicht daarvan was natuurlijk ook prachtig.
Het koraal langs de Timorese kust verkennen
Een spannend moment was er toen ik onder water een Yellow-lipped Sea Krait tegen kwam. Deze slang bewoog zich door het water voort en zwom naar boven om adem te halen. Ik zwom parallel mee om foto’s te maken totdat de slang al happend recht op mij af kwam! Ik dacht ergens wel eens gelezen te hebben dat deze slangen giftig konden zijn en ik nam dus maar geen extra risico. Ik duwde de slang met de domepoort van mijn onderwaterhuis naar beneden. Gelukkig ging de slang er toen vandoor.
Yellow-lipped Sea Krait
Toen ik later had uitgevonden welke soort slang het betrof, bleek het deze Yellow-lipped Sea Krait te zijn: een slangensoort die tienmaal zo giftig is als een ratelslang! Hoewel deze slangen bekend staan als erg rustig en weinig menselijke dodelijke slachtoffers maken, was ik toch blij dat ik geen risico had genomen. Mogelijk dat de slang agressief was omdat hij zijn eigen weerspiegeling in mijn domepoort zag.
Er was dus genoeg te beleven, maar uiteindelijk ging het natuurlijk maar om één soort: de blauwe vinvis! Gedurende de eerste week had ik uiteindelijk wel wat foto’s gemaakt waar ik blij mee was. Zo had ik al een wat meer artistieke foto van een blauwe vinvis, zwemmend onder mij, als onderdeel van de zonnestralen die in water schenen.
In een blauwe ster!
Ook was ik in de gelegenheid om wat foto’s te maken van een blauwe vinvis met andere mensen erbij zodat wat duidelijker wordt hoe groot dit dier is en hoe de ervaring eruit ziet.
Een blauwe vinvis bekijken
Maar dat ene moment waar ik voor ging, waarbij ik de blauwe vinvis in al zijn glorie van dichtbij zou kunnen bewonderen, dat had ik nog niet. Ik bleef moeite hebben om op het juiste moment op de juiste plek te zijn. Ik had weliswaar lange freedivevinnen, maar als ik aan de oppervlakte zwom, kon ik daarmee een stuk minder kracht ontwikkelen. Ook gaf mijn onderwaterhuis veel weerstand onder water. Dat kostte teveel meters!
Na zeven dagen moeite doen zonder echt goede resultaten begon het ook wel hopeloos te voelen. Ik kon mij niet zo goed voorstellen dat het heel veel makkelijker ging worden. Ik realiseerde mij dat dit wel de moeilijkste foto’s waren waarvoor ik ooit moeite had gedaan. Normaal gesproken is de uitdaging om het dier te vinden en volgen de goede foto’s dan vanzelf, maar in dit geval kon ik er zelfs niet vanuit gaan dat ik goede foto’s zou kunnen maken als we een blauwe vinvis zouden vinden.
Aan die hopeloze periode kwam ineens toch een einde op de achtste dag. Die dag begon heel kalm: ronduit saai. Langzaam voeren we oostwaarts. Vanuit het oosten naar het westen migreerden de blauwe vinvissen namelijk zodat hard varen kon betekenen dat we een blauwe vinvis net zouden missen. We konden ons wel vermaken met Risso’s Dolphins. Deze dolfijnensoort heeft kenmerkende krassen op het lichaam.
Risso’s Dolphin
Terwijl we naar de Risso’s Dolphins keken werd er ineens een blauwe vinvis gemeld! Snel maakten we ons klaar. Toen de blauwe vinvis onze boot was genaderd, voeren we rustig mee tot het moment kwam dat we het water in konden gaan. Toen het signaal kwam, sprongen we achter elkaar het water in en toen gingen we zwemmen!
Vanuit het water is het lastig te zien waar de blauwe vinvis zich bevindt, maar vanaf de boot gaat dat veel beter. Het was dan ook belangrijk om goed naar de aanwijzingen te luisteren om te kunnen weten in welke richting we moesten zwemmen. We hielden dus ook goed ons hoofd boven water. Als het ‘Dive!’, ‘Dive!’ klonk, was dat het moment om het hoofd onder water te steken. Beter nog was om meteen een diepe ademteug te nemen en dan zo diep mogelijk naar beneden te zwemmen.
Toen hier het ‘Dive!, ‘Dive!, ‘Dive!’ klonk stak ik dan ook onmiddellijk mijn hoofd onder water. En daar hing heel dichtbij ineens een blauwe vinvis! Als een onderzeeër zag ik de blauwe vinvis als het ware in het water hangen waarbij ik goed de ‘glimlach’ kon zien die wordt gevormd door de specifieke vorm van de onder- en bovenkaak.
Blauwe vinvis klaar om te duiken
Dit was de waarneming waarvoor ik die zeven dagen had gewerkt en waarvoor ik naar Timor-Leste was gekomen!
Ik maakte zoveel mogelijk foto’s. Het bleek nog niet eenvoudig te zijn om het hele dier op de foto te krijgen ondanks dat ik een groothoeklens gebruikte waarmee ik op 16mm op een full frame camera fotografeerde. Het dier was ook veel te groot en ik was ook veel te dichtbij om in één oogopslag het hele dier te kunnen zien. Ik zag vooral de kop en de rest kwam daar natuurlijk achteraan. Gelukkig kon mijn camera heel wat meer vangen en ik was heel blij dat ik eindelijk goede foto’s van een blauw vinvis had: missie geslaagd!
Blauwe vinvis
Toen we die dag voor de tweede keer het water in gingen, lukte het niet om nog zo dichtbij te komen, maar wel was ik erg tevreden met mijn foto van de blauwe vinvis die onder mij door zwom en waarbij goed de prachtige bovenkant met de oplichtende stippen te zien was. De blauwe vinvis bleek een serieus mooi dier te zijn! Boven water lijkt het dier grijs, maar onder water lijkt hij meteen blauw en vallen de lichte stippen op de bovenkaak erg op.
In een zee van sterren: de schoonheid van een blauwe vinvis!
Die dag kwam ik heel tevreden uit het water! Het voelde alsof de ban was gebroken en ik was heel benieuwd welke nieuwe ervaringen mijn tweede gedeelte, dat ik via Big Fish geboekt had, zou brengen. Ik deed er in elk geval alles aan om mezelf een betere uitgangspositie in het water te verschaffen. Dankzij wat tips van Desmond ontwikkelde ik een andere manier van zwemmen met mijn camera waardoor ik veel sneller ging. Ook ging ik elke dag een uur in de oceaan zwemmen om mijn voeten wat meer te trainen in het zwemmen met de grote vinnen en ze sterker te maken. Het waren vermoeiende dagen, maar alle noeste arbeid wierp wel zijn vruchten af!
Werken aan mijn onderwatervaardigheden! (foto's door Lara Christensen)
Na een dag rust ging ik opnieuw het water op. Dit keer met de groep van Big Fish waarmee ik de volgende vijf dagen op zou trekken. We hadden de dag ervoor al kennis met elkaar gemaakt. Het was leuk om nu een aantal dagen met dezelfde groep mensen op pad te gaan.
Mijn zwemoefeningen bleken ook zijn vruchten af te werpen toen het me lukte om onder water een groep Risso’s Dolphins te bekijken. Deze dieren zijn erg schuw ten opzichte van zwemmers en de enige mogelijkheid om ze onder water te zien is door vanaf de boot het water in te duiken en dan het hele stuk onder water naar ze toe te zwemmen. Eerder had ik me bezeerd toen ik met mijn camera het water indook en de camera in mijn gezicht sloeg. Zonder camera ging het veel beter en ik wist ze onder water te bereiken, al betekende dat wel dat ik geen foto’s had. De waarneming was er niet minder gaaf om en ik was blij met dit mooie begin!
De dag werd nog veel beter want we vonden al vrij snel een blauwe vinvis en we konden die goed volgen. Het lukte me nu elke keer om de blauwe vinvis onder water te vinden en er naar toe te zwemmen, maar heel goede foto’s zaten er nog niet in.
Toen we voor de derde keer het water in gingen, zag ik opnieuw de blauwe vinvis meteen zwemmen en ik dook er achteraan om foto’s te maken. Terwijl ik foto’s aan het maken was, zag ik tot mijn stomme verbazing vanuit mijn ooghoeken ineens een tweede blauwe vinvis komen aanzwemmen: op maar vijf meter bij mij vandaan! Doordat ik naar de verkeerde blauwe vinvis keek, had ik die tweede totaal gemist en we wisten ook niet dat we een tweede konden verwachten. Natuurlijk maakte ik toen meteen zoveel mogelijk foto’s.
Tweede komt eraan vanuit de hoek linksboven!
Blauwe vinvis
Ik was zelfs zo dichtbij dat de ogen zichtbaar waren!
Blauwe vinvis
Het lukte zelfs om ze er alle twee op te zetten!
Samen op migratie!
Later zag ik op een van mijn andere foto’s dat ik ook bij een eerdere ‘drop’ al twee blauwe vinvissen op de foto had gezet. Bijzonder hoe we zo’n enorm dier konden missen!
Eentje links en een helemaal aan de rechterkant!
Zo kwam er een einde aan een bijzonder mooie dag.
Desmond leende mij de volgende dag zijn Canon EF 8-15mm Fisheye lens uit zodat ik nog wat ander soort foto’s kon proberen te maken. Daar maakte ik gretig gebruik van die dag want we vonden weer een blauwe vinvis! Het kon niet op. We hadden mooie momenten op redelijk korte afstand.
Blauwe vinvis
De Fisheye zorgt er voor dat er veel meer zonnestralen te zien zijn en dat geeft een bijzonder effect.
Blauwe vinvis
De dag daarna had ik toch mijn eigen lens weer gebruikt omdat ik toch liever met een lens wilde werken die geen vervorming van het beeld gaf. Onder water is daar niet zoveel van te zien, maar met het wateroppervlak in beeld is de vervorming daarvan nogal opvallend. Ik wilde nog wel een zogenaamd ‘split-shot’ maken!
De dag begon nogal frustrerend. Eerst waren we blij want we vonden de eerste potvissen van de reis! Die bleken echter nogal schuw te zijn en ze doken zodra we het water in gingen. Dat kostte ons veel tijd en het leek er dan ook op dat we niet zoveel meer zouden zien.
Toen bleken andere boten een blauwe vinvis te hebben gevonden die ze aan ons doorgaven! Vroeg in de middag voeren we er heen en we zagen de langzaamste blauwe vinvis die ik ooit gezien heb. Werkelijk, deze blauwe vinvis deed heel erg kalm aan.
Ook viel op dat het een opvallend dikke blauwe vinvis was. We dachten dat het wellicht een zwanger vrouwtje zou kunnen zijn, maar misschien ook gewoon een blauwe vinvis die flink gegeten had en weinig haast wilde maken met de migratie.
Hoe dan ook: dit maakte het voor ons een stuk makkelijker om meermaals het water in te gaan en deze blauwe vinvis van wel heel dichtbij goed te bekijken! In totaal lukte het drie keer om in het water te gaan en elke keer zag ik de blauwe vinvis heel erg goed. Eindelijk was ik echt op ooghoogte gekomen met het grootste dier ter wereld! Dat leverde mijn beste serie foto’s van de reis op.
Eerste drop
Tweede drop
Derde drop
Ook kon ik een filmpje maken van deze momenten onder water met de blauwe vinvis. Ik dank mijn reisgenoten Sean MacGee en Barney Napier voor de beelden waarop ik zelf te zien ben! Zie de hele video hieronder.
Onze reisleider vanuit Big Fish, Jennifer Idol, maakte van dit moment ook nog een paar hele gave foto’s waar ik zelf op sta met de blauwe vinvis. Dat was een onverwacht leuk aandenken!
Ik en een blauwe vinvis (foto's door Jennifer Idol)
Achteraf weet ik dat dit ook mijn laatste momenten met een blauwe vinvis onder water waren. De dagen daarna zagen we geen blauwe vinvissen meer en daarna had ik nog enkele dagen over waarop ik niet meer met de boot mee kon. In plaats daarvan besteedde ik mijn tijd aan het bekijken van het mooie koraal én naar het zoeken naar Dugong. Die had ik immers nog altijd niet gezien. Hopelijk ging dat nog lukken in de resterende dagen!
In elk geval kon ik terug kijken op een geslaagde reis. Ondanks alle voorbereidingen die ik had getroffen, bleek de praktijk weerbarstiger te zijn dan ik had gedacht, maar uiteindelijk loonde het weer om veel tijd te steken in het onderwerp. Alle dagen brachten me dichterbij het doel tot uiteindelijk het moment kwam dat ik écht op ooghoogte zwom van het grootste dier ter wereld ooit! Deze waarneming voelt als het zien van een nieuwe soort: het is een waarneming op een totaal ander niveau. Het lijkt me leuk om op die manier ook nog eens andere walvissen te kunnen zien. Voorlopig valt er nog genoeg te beleven!
Meer lezen over de eerste dagen op Bali? Klik hier!
