- info@naturebylennart.com
De wet van Murphy komt er in het kort op neer dat alles wat fout kan gaan, fout zal gaan. Vaak betekent dat als één ding fout gaat, de daaropvolgende dingen ook wel fout zullen gaan. Bijvoorbeeld als je bij de supermarkt net die rij uitkiest die het langzaamst gaat, bij het betalen je bankrekening leeg blijkt te zijn en je auto net wordt weggesleept als je de supermarkt uit loopt. Dan heb je niet je beste dag. Andersom kan ook: een dag die goed begint, wordt alleen maar beter. Als je op zoek gaat naar leuke dieren dan kan Murphy’s wet zomaar om de hoek komen kijken. Er zijn van die dagen waarop je niets leuks kunt vinden waarbij het al snel voelt alsof Murphy het op je voorzien heeft. Gelukkig zijn er ook dagen, een stuk zeldzamer weliswaar (!), waarop alles goed lijkt te gaan. Die dagen maken dan weer veel goed van wat eerder fout ging.
Mijn eerste ervaringen in de Zuid-Amerikaanse Amazone waren in Peru in 2019. Vol goede moed ging ik voor drie weken naar het Tambopata Park. Drie weken! Dan moet het me toch wel lukken om tenminste één kat te zien! Al is het maar een ocelot! Na een week elke avond te hebben rond gelopen met wel heel weinig zoogdieren had ik mijn verwachtingen al een beetje bijgesteld. Als ik tenminste maar een tapir vind, dan is het verblijf in de Amazone eigenlijk ook wel geslaagd! Op een van mijn laatste nachten gaan we kamperen bij een afgelegen meer: Katicocha. Hier stel ik me ’s nachts op het strand op bij een wildpaadje waar we eerder tapirsporen hebben gezien. Wie weet lukt die leuke kat toch nog en anders in elk geval toch die tapir! Er komt echter niets. Na enkele uren loop ik weer richting het paadje en richting de tenten. Het paadje loopt wat steil omhoog. Ik kijk met de warmtebeeldkijker en zowaar: daar staat een groot dier! Het dier is zo groot dat ik wel weet dat het een tapir moet zijn. Ik twijfel even. Ik weet dat ik heel erg dichtbij ben, op maximaal 3 meter van het dier. Als ik niets doe ben ik bang dat het dier mij ruikt en er alsnog vandoor gaat. Ik knip mijn zaklamp dus aan en ren naar boven. Het dier rent onder luid snuiven net zo hard weg zonder dat ik er een glimp van op weet te vangen. Ik twijfel er niet aan dat mijn eerste laaglandtapir zojuist van mij wegrende, maar tellen doe ik deze waarneming niet. Op een andere dag sta ik aan de oever van de Tambopata te kijken naar de rivier. Ineens zie ik iets langs drijven dat veel op de kop van een otter lijkt. Hij draait zijn kop zelfs naar mij toe! Neotropical Otter! Snel schiet ik een paar foto’s, maar dan kom ik tot de ontdekking dat het geen otter is, maar een apart gevormd stuk schuim dat in de stroom draait… Ik moet de Amazone verlaten zonder de zoogdieren die ik hoopte te zien. De wet van Murphy aan het werk? Misschien toch niet helemaal, het zien van reuzenotters mocht er ook zeker zijn, de aapjes lieten zich mooi zien en als vogelaar kom je eigenlijk nooit met lege handen uit de Amazone thuis. Toch bleven die Zuid-Amerikaanse zoogdieren in mijn hoofd zitten, daar had ik nog een appeltje mee te schillen.
Ik had echter nog veel meer plannen en het zag er niet naar uit dat ik binnen afzienbare tijd weer in een goed gebied zou komen. Corona leek dat helemaal lastig te maken totdat corona er ook voor zorgde dat ik eerder dan gepland weer terugkeerde naar Zuid-Amerika. Ecuador leverde zowaar een bergtapir op. Eigenlijk een veel lastiger tapir dan de laaglandtapir! In Jaguarland in Bolivia ben ik dan toch eindelijk terug in een gebied met veel iconische Zuid-Amerikaanse zoogdieren. Mijn eerste dag was succesvol met jaguarundi, Black Spider Monkey, reuzenmiereneter, moerashert en een weg rennende Ocelot ’s avonds. Dat smaakt naar meer! De volgende dag hadden we weer een ontmoeting met een jaguarundi, dichterbij dan de vorige zelfs, maar het lukt niet om een foto te maken. Wel zie ik hem mooi in de verrekijker. ’s Middags schoot er aan het einde van de dag ineens een jaguar door het hoge gras. Dat klinkt leuker dan het was want ik zag eigenlijk alleen maar een staart en een stuk lichaam, maar de grootte en de oranje kleur maakten wel duidelijk welke soort het was.
Ik zou daar heel blij van moeten worden want ik had nog nooit een Jaguar gezien, maar de kwaliteit van de waarneming én het feit dat ik geen foto heb, knaagt toch wel wat. Gelukkig hebben we nog meer dagen! We gaan redelijk vroeg naar bed want morgenvroeg moet het dan gebeuren!
We staan rond 3 uur ’s nachts op. We rijden een tijdje schijnend rond en dan staat er ineens een laaglandtapir op de weg! Ik kan hem erg goed zien. Wat een grote dieren zijn het toch! Ik maak snel wat foto’s, maar het licht is zo slecht dat ik er niet meer dan 1/8 van een seconde aan sluitertijd uit weet te persen. Een bewijsplaatje is gelukkig nog steeds mogelijk en ik ben heel blij dat deze soort nu eindelijk binnen is. Dat is een goed begin van de dag!
Laaglandtapir
We rijden verder. Een krabbenetende vos of Crab-eating Fox kijkt ons even goed in de ogen. Geen bijzonder zoogdier, maar wel leuk om er eens van dichtbij een foto van te kunnen maken.
Krabbenetende vos
Al schijnend rijden we door de nacht, maar nu het is het een poos rustig. Langzaam begint het eerste licht te gloren. We draaien een paadje in en dan rent er ineens weer een ocelot voor ons uit! De ocelot schiet al snel de begroeiing in, maar doet ons het plezier door daarna even te wachten en naar ons te kijken! Kat nummer 2 -kat nummer 14 op mijn wereldlijst- is nu overtuigend binnen.
Ocelot
Een half uur later is het weer raak. Een grote kat sluipt uit de begroeiing en staat ons op de weg aan te kijken. Het licht is nog slecht en ik meen even met een kleine jaguar te maken te hebben. De auto stopt en de kat rent weg. Het blijkt een hele grote ocelot te zijn! Deze ocelot stopt gelukkig ook enkele keren en ik heb nu betere foto’s. Nog niet de topfoto’s die ik van deze soort graag zou willen, maar ik mag niet klagen!
Ocelot
We rijden weer verder. Enkele Bare-faced Currassows zorgen even voor opwinding, maar helaas zijn het niet de gehoopte jaguarundi. Toch blijven dit ook mooie vogels!
Bare-faced Curassow
Ik geniet ook van een mooie jonge Yellow-headed Caracara.
Yellow-headed Caracara
Als we langs een plasje rijden, zie ik ineens iets donkers in het plasje. Ik twijfel kort, maar een kaaiman verwacht ik niet op deze manier en ik denk gelijk aan die andere optie: Neotropical Otter. Deze soort is door Nick nog maar één keer eerder in dit gebied gezien, maar hij zit er dus wel! Het dier duikt weg. We stoppen en het dier komt weer te voorschijn en kijkt ons aan: dat is er één! Ik maak snel wat bewijsfoto’s. Daarna duikt de otter definitief weg en komt niet meer tevoorschijn.
Langstaartotter of Neotropical Otter
Onze ochtend is nu al meer dan geslaagd. Enkele blauw-gele ara’s komen mooi langs en verhogen de feestvreugde nog wat.
Blue-and-yellow Macaw
Na het ontbijt gaan we nog een keer op pad en dan zien we ook nog een kapucijnluiaard (Brown-throated Three-toed Sloth). Geen nieuwe soort meer voor mij, maar wel een nieuwe voor de reislijst.
Kapuchijnluiaard of Brown-throated Three-toed Sloth
Enkele uren daarna slaat de pech echter toe: we krijgen een lekke band. Gelukkig ligt er al snel een nieuwe omheen, maar er moet wel een nieuwe reserveband gehaald worden voor het geval er nog eentje lek gaat. De auto zijn we voor de middag dus in elk geval al kwijt. Het ging zo lekker, maar de Wet van Murphy lijkt nu wel uitgewerkt.
In de middag proberen we te voet nog een leuk dier te verschalken, maar dat zit ons niet mee. We komen zelfs nog een van de mensen tegen die op het land werkt en een filmpje laat zien van een jaguar waar hij die middag met zijn pick-up achteraan reed… Dat doet pijn! Ik maak wel een leuke foto van een Blue-throated Piping Guan.
Blue-throated Piping Guan
Een uur voor het donker keert de auto terug. We gaan nog snel op pad richting de sojavelden waar een jaguar dus is gezien. Langzaam wordt het donker. We rijden langs de sojavelden die veel vogels bevatten en ook nog een South-American Coati, maar niet het dier waar we op hopen.
South-American Coati
We naderen de weg die het natuurgebied in gaat. Aan onze linkerkant zien we verderop in de akker ineens een groot dier staan. Dat ziet er goed uit! De verrekijker er op: jaguar! El Tigre staat daar zomaar op de akker met gekrulde staart in de lucht. Het is een enorm dier ook dus we vermoeden dat het een mannetje is. Helaas is de afstand nog vrij groot, maar het is prachtig om dit dier zo in de avondschemering over de akker te zien lopen.
Jaguar
Op een gegeven moment draait hij zich zelfs naar ons toe, maar helaas nadert hij ons niet. We rijden nog om de akker heen om hem dichterbij te zien, maar dat heeft helaas geen succes. Toch is de dag meer dan geslaagd. Kat nummer 3 -kat nummer 15 op de wereldlijst- is nu ook overtuigend binnen en jaguar is natuurlijk ook wel een hele bijzondere. Het is de grootste kat van Zuid-Amerika en persoonlijk mijn derde Panthera na luipaard en leeuw. Murphy’s wet werkte vandaag dus in ons voordeel. In de komende dagen blijkt ook Murphy’s wet zijn grenzen te kennen want we hebben behoorlijk pech met regen, maar dat is natuurlijk ook gewoon de praktijk van het zoeken naar dieren. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Vandaag zat het enorm mee!
