- info@naturebylennart.com
Vorige week viel ik in de prijzen bij de Wildlife Photographer of the Year competitie. Voor mij waren dit altijd de Oscars van de natuurfotografie. Deze competitie, die wordt georganiseerd door het Natural History Museum in Londen, is de oudste en meest prestigieuze competitie binnen deze tak van fotografie. Voor veel natuurfotografen is het een droom om hier eens succesvol te zijn. Voor mij was dat in elk geval wel het geval. Na alle berichten die er al over zijn verschenen leek het mij goed om op mijn eigen website nog iets meer uitgebreid het verhaal achter de foto te vertellen. Daar gaat ie!
Op 15 oktober 2022 was ik in de middag achter mijn computer wat foto's aan het bewerken. Ineens zag ik via Web Whatsapp een bericht binnen komen: er bleek een orka te zijn gestrand aan de kust van Zeeuws-Vlaanderen! Iemand had dit gezien op de Facebook-pagina van een strandtent en het doorgezet in de lokale Whatsappgroep voor bijzondere zoogdieren. Het lage kwaliteit filmpje met de telefoon liet inderdaad niets aan de verbeelding over: daar was zonder twijfel een orka aangespoeld! Meteen ging ik in de hoogste versnelling want een orka had ik nog nooit gezien en in welke staat dan ook: die wilde ik wel heel graag zien. Het aanspoelen van een levende orka is in Nederland ook iets heel zeldzaams. Ik kon mij alleen de orka Morgan herinneren die uiteindelijk in een dolfinarium in Tenerife was beland.
Ik rende dus naar beneden waar toevallig mijn zusje ook was. Die wilde wel mee. Wij gingen met de auto naar Zeeuws-Vlaanderen. Ook al woon ik in Zeeland: de westkust van Zeeuws-Vlaanderen is nog steeds ongeveer een uur rijden. Ik wist dat ik bij Cadzand-Bad moest zijn, maar waar precies wist ik nog niet. Ik reed maar gewoon naar de strandtent die het filmpje had gepost. Toen we aan kwamen, kwam ik twee Belgische vogelaars tegen die mij wisten te vertellen dat de orka weer terug de zee in was geduwd. De orka zou in de richting van België zijn weg gezwommen. Goed nieuws voor de orka! Ik was wel net te laat, maar zo gaat dat soms. Ik zat net te bedenken of ik vanaf de dijk de zee af zou gaan zoeken toen er een tweede bericht binnen kwam.
Er zou opnieuw een orka zijn aangespoeld. Dat was mogelijk dezelfde of een tweede orka. Vanaf Walcheren, zo’n 15 kilometer verderop, kwam het bericht van een andere vogelaar, Lenn van de Zande, die precies kon aanduiden waar de orka mogelijk lag. Door de oploop van mensen was dat zelfs op kilometers afstand met de telescoop te zien. De stip bleek precies goed te zijn geplaatst. Ik reed er heen en toen ik de dijk over liep zag ik de orka al liggen. Ik rende meteen naar beneden. Daar kon ik de orka echt goed bekijken. Het dier was voor mijn idee enorm groot. Later zou blijken dat ze (het was een vrouwtje) 5,5 meter lang was en ongeveer 2000 kilo woog.
Terwijl ik aan het wachten was, maakte ik wat foto’s.
Een maal draaide de orka recht toen er een behoorlijk grote golf kwam, maar het was tevergeefse moeite. De middag verstreek. Ik had nog wat gesprekken met mij bekende vogelaars die vooral uit België kwamen en aan toen de avond viel besloot ik weer terug te lopen.
Terwijl ik mij omdraaide zag ik dat de lucht nu erg donker was, maar dat er een mooie rode gloed te zien was. Ik besloot wat dichterbij te gaan zodat ik met mijn lens helemaal uitgezoomd zoveel mogelijk van de orka en zijn omgeving mee zou kunnen nemen. Op mijn Canon RF 100-500 millimeter lens was dit 100 millimeter. Ik wachtte op een moment dat de orka de staart hief. The lage sluitertijd zorgde ervoor dat ik de golven die over de orka heen stroomden beter in beeld kon brengen.
Toen ik daar een aantal foto’s van had gemaakt, besloot ik dat het nu echt tijd was om naar huis te gaan.
Later zou blijken dat de orka die avond niet zou overleven. Helaas waren er geen goede opties meer over voor het dier. Het terugzetten in zee bleek niet mogelijk te zijn en het dier was te zwaar om naar een opvang over te brengen. Toen het laag water werd, lag de orka helemaal los op het zand en was haar lot eigenlijk al beslecht. Die avond stierf de orka.
Later werd door de Universiteit Utrecht onderzoek uitgevoerd naar de doodsoorzaak van de orka. Hier bleek dat de orka onder meer verschillende ontstekingen had in onder meer de hartklep, het hersenvlies en het geslachtsorgaan. Ook het tandvlees was ontstoken, de orka had verschillende rottende tanden en al dagenlang niets gegeten. Hoogstwaarschijnlijk was de orka dus ten dode opgeschreven geweest. Ook als het gelukt was om haar weer terug de zee in te krijgen. Zie meer informatie hier (alleen in het Nederlands).
Interessant nieuws kwam daarna uit Spanje van de organisatie Proyecto O.R.C.A Cádiz. De orka bleek tot de ‘Lusas’ clan te behoren als onderdeel van de Iberische populatie orka’s. Deze orka’s worden normaal gesproken alleen gezien in Portugese wateren. Deze orka had als codenaam meegekregen ‘IB6 Gala’. Deze orka werd doorgaans vergezeld van een mannetje waarvan werd vermoed dat het haar broer of zoon was. Het was zeer uitzonderlijk voor een orka van deze populatie om zo ver noordelijk te komen. De orka is twintig jaar geworden. Link naar het bericht op Facebook van Proyecto O.R.C.A. Cádiz (in het Engels en Spaans).
Ik plaatste mijn foto die avond nog online en ik kreeg er veel reacties op. Dat waren wat meer reacties dan ik doorgaans op een foto krijg dus ik had wel het idee dat de foto op veel mensen indruk had gemaakt. Toevallig was in die periode net de inschrijving geopend van Wildlife Photographer of the Year. Ik had al eens eerder meegedaan aan die competitie, maar daarbij geen grote successen behaald. Nu dacht ik dat ik wel weer een paar bijzondere foto’s had en ik stuurde deze foto dus ook maar in naast de 24 andere die ik kon insturen.
Lange tijd hoorde ik niets tot in het begin van 2023 een vraag kwam om een RAW-foto aan te leveren. Dat betekende dat een van mijn foto’s de aandacht van de jury getrokken had en bij de laatste 100 foto’s in die categorie zat. Dit had ik de vorige keer al eens meegemaakt bij twee van mijn andere foto’s en ik rekende mij dus nog niet rijk. Wel was dit uitgerekend de foto van de orka! Weken verstreken weer en ik hoorde niets. Ik ging intussen op reis naar India. Toen ik in de hoge Himalaya verbleef en juist die middag mijn eerste Pallas’ Cat gezien had, kreeg ik ineens een e-mail. Dat bleek een bericht te zijn van de Wildlife Photographer of the Year competitie.
Mijn hart sloeg een slag over. Ik opende het bericht en in grote letters staarde het mij aan: ik was categoriewinnaar geworden in de categorie “Oceans, the bigger picture”! Ik kon het haast niet geloven. Ik dacht zelfs nog even dat ik misschien kort daarna een ander bericht zou krijgen dat het toch een foutje was geweest. Het moest echter wel echt zijn. Zeker toen ik later nog meer berichten ontving om allerlei informatie aan te leveren. Voor mij was het een droom die uitkwam: ik had gehoopt dat mijn foto succes zou hebben, maar categoriewinnaar worden was wel een heel groot succes! Dat betekende dat mijn foto ook automatisch mee zou dingen naar de ‘grand title’. Daar durfde ik helemaal al niet van te dromen.
Ik zou het allemaal wel gaan zien. Er zou nog heel wat tijd verstrijken tot de awards ceremony op 10 oktober. In de komende maanden leverde ik allerlei informatie aan en bereidde ik mij voor op de reis naar Londen. Ik liet mij zelfs een maatpak aanmeten want ik wilde natuurlijk wel een beetje goed voor de dag komen op die feestavond!
Met mijn zusje ging ik op weg naar Londen. Zij had mij geholpen met alle titels van de 25 foto’s die ik had ingestuurd en ik had haar dus beloofd dat ze mee zou mogen als ik iets zou winnen. Dat was dus al geregeld! We vertrokken op 9 oktober met de trein naar Londen.
Daar bewonderden we in de middag het Natural History Museum. Ik vond het bijzonder om een aantal uitgestorven dieren opgezet te zien. Pronkstukken waren Reuzenalk, Dodo en Archaeopteryx.
Links naar rechts: Reuzenalk, Dodo en Archaeopteryx
In de avond was er een Photographers Welcome Reception waar we kennis konden maken met andere fotografen en mensen van het museum. Daar ontmoette ik veel nieuwe mensen en zag ik hier en daar nog een bekend gezicht.
De volgende dag was de grote dag van de uitreiking. Wij deden het rustig aan en bezochten nog wat plekken in Londen. Om 7 uur in de avond werden we verwacht. Daar stonden we dan in de grote zaal met de blauwe vinvis er boven. Vooraan op het podium stond met grote letters: ‘WPY 59’.
Foto credit to the Trustees of the National History Museum, London
Wat een bijzondere ervaring om hier nu live aanwezig te zijn! We gingen aan tafel. Tijdens het eten werden alle foto’s gepresenteerd en konden de categoriewinnaars ook een korte speech houden. Rond half 11 in de avond was het mijn beurt. Mijn speech had ik die middag nog even snel op mijn telefoon uitgetikt en het ging prima.
Foto's credit to the Trustees of the National History Museum, London
Met mijn certificaat in de hand ging ik weer zitten. Het was erg gaaf om te horen wat anderen van mijn foto vonden en dat die kennelijk ook wat emoties had los gemaakt.
Aan het einde van de avond kwam nog het moment dat voor iedereen nog een verrassing was: de bekendmaking van de Young Wildlife Photographer of the Year en de Grand Title Winner. Die gingen respectievelijk naar Carmel Bechler en Laurent Ballesta. Ik had natuurlijk stiekem ook nog wel een beetje gedroomd van de Grand Title, maar er niet serieus rekening mee gehouden. De foto van Laurent Ballesta was inderdaad erg bijzonder van ook een heel bijzondere diersoort.
Nadat alle prijzen vergeven waren gingen we nog even met alle fotografen op de foto.
Daarna mochten we ook zelf nog even op de foto op het podium.
Ten slotte was er tijd voor een bijzonder dessert met allerlei hapjes in het thema van een tuin. Die waren mooi gemaakt en smaakten ook prima. Diep in de nacht mochten we ook nog even alvast een kijkje nemen bij de tentoonstelling waar onze eigen foto’s hingen. Ik vond de tentoonstelling erg mooi vormgegeven en de kleuren van de foto’s kwamen er heel goed uit.
We gingen laat slapen, maar de volgende ochtend werden we al weer om acht uur in het museum verwacht voor de Press Preview. Hierbij mochten een aantal journalisten een eerste kijkje nemen bij de expositie en konden zij fotografen interviewen. Voor mij was het vooral een beetje nakletsen met een aantal mensen die ik gedurende deze paar dagen had leren kennen. Na die ochtend gingen wij terug naar het hotel en de spullen inpakken. ’s Avonds om 6 uur zaten we in de trein terug naar Nederland.
De volgende dag moest ik gewoon weer aan het werk, maar ik was vooral druk bezig met het beantwoorden van vragen vanuit de Nederlandse pers. Vroeg in de ochtend kon ik op de radio bij Omroep Zeelandiets vertellen over mijn foto. Van het programma Humberto hadden ze de vorige dag al gebeld om te vragen of ik interesse had om die avond bij hen te gast te zijn en dat werd ook die ochtend bevestigd. Vervolgens belde het NOS Jeugdjournaal en had ik ook daar via Teams een gesprek mee. In de middag kwam een cameraploeg langs van het programma GoedNieuws Vandaag die bij mijn werk opnames maakten en ook een interview hielden. In de avond vertrok ik naar Amsterdam om aan de talkshow Humberto deel te nemen en had ik een leuk gesprek met presentator Humberto Tan over mijn foto en ook nog over andere foto’s. Humberto fotografeert zelf ook in de natuur en dat schept natuurlijk een band! Na de donderdag kalmeerde alles weer en kreeg ik vooral veel reacties op mijn foto. Het was leuk om te horen hoeveel mensen mijn foto hadden bekeken. Op de dinsdag in de week daarna kwam de PZC nog langs en daar belandde ik zowaar op de voorpagina. Dat was een mooie afsluiting en ik keer nu weer rustig terug naar mijn Onbekende Nederlanderschap :). Voor wie geïnteresseerd is, zijn er fragmenten van en links naar mijn mediaoptredens te zien via mijn Instagram (klik op de highlight ‘WPY 59’). Nu maar eens wat foto’s bij elkaar gaan zoeken voor WPY 60!
