- info@naturebylennart.com
In februari 2024 gingen Arie-Willem van der Wal, Jacob Molenaar en ik voor een week naar Estland om te zoeken naar Euraziatische lynx. We hadden het zo gepland dat we vier dagen en vier nachten naar de lynx zouden zoeken en de vijfde dag gingen we op zoek naar een speciale eend: de Steller’s eider. Nu de eerste vier dagen uitstekend waren verlopen, was het tijd voor de kers op de taart!
Euraziatische lynx is veel weider verspreid dan zijn Iberische neefje, maar veel lastiger te zien! Iberische of Pardellynx was de allereerste kat die ik ooit zag in 2018 en sindsdien groeide mijn kattenlijstje gestaag. In Europa waren er maar twee nieuwe katten voor mij te zien: Europese wilde kat en Euraziatische lynx. Met Euraziatische lynx maakte ik tot dusver nooit haast: die komt vast wel een keer! Dit jaar deed zich dan toch eindelijk de gelegenheid voor om serieus op zoek te gaan en met succes!
Reuzenpanda is vanzelfsprekend het iconische dier van China. Het land is echter ook bekend om een andere panda: de kleine panda of rode panda. Dit dier heeft eigenlijk nauwelijks enige verwantschap met de reuzenpanda. Het zijn allebei carnivoren en dat is het wel zo’n beetje. Dit dier onderscheidt zich genetisch echter niet alleen van de reuzenpanda, maar ook van zo’n beetje alle andere dieren op de planeet. Als een van de weinige dieren vertegenwoordigt de kleine panda in zijn eentje zowel een genus àls een familie. Die familie valt dan weer onder de superfamilie musteloidea waar onder andere ook wasberen, stinkdieren en wezels onder vallen. Naast dat ie genetisch bijzonder is, is het ook gewoon een erg aantrekkelijk beestje om te zien. Die wilde ik dus wel graag zien!
Van de enkele duizenden zoogdiersoorten ter wereld, zijn verreweg de meesten niet bij het grote publiek bekend. Noem een obscure knaagdier- of vleermuissoort en de meeste mensen zullen je vragend aankijken. De grotere zoogdieren staan wat meer in de schijnwerpers, maar ook in die categorie zijn voldoende voorbeelden van dieren die niet zo bekend zijn. Als ik weer eens op zoek ben naar een bijzondere kat moet ik meer dan eens uitleggen welke kat het precies is en waar die kat te vinden is. Bij soorten als tijger hoeft dat niet zo snel, maar een soort als roestkat laat wat minder belletjes rinkelen. De soort waar ik deze jaarwisseling 2023/2024 naar ging zoeken, hoefde ik echter bij niemand te introduceren.
Vorige week viel ik in de prijzen bij de Wildlife Photographer of the Year competitie. Voor mij waren dit altijd de Oscars van de natuurfotografie. Deze competitie, die wordt georganiseerd door het Natural History Museum in Londen, is de oudste en meest prestigieuze competitie binnen deze tak van fotografie. Voor veel natuurfotografen is het een droom om hier eens succesvol te zijn. Voor mij was dat in elk geval wel het geval. Na alle berichten die er al over zijn verschenen leek het mij goed om op mijn eigen website nog iets meer uitgebreid het verhaal achter de foto te vertellen. Daar gaat ie!
In maart 2023 reisde ik al ongeveer drie weken door India. Vanaf een onverwachts begin bij de Taj Mahal ging ik naar naar de hoge Himalaya waar ik sneeuwluipaarden en Pallas’ Cats zag. Vervolgens gingen we naar de bosrijke voet van het Himalayagebergte, in Noord-Oost India tegen de Bhutaanse grens aan, waar we een interessante week hadden in Eaglenest Wildlife Sanctuary. We hadden dus al veel moois gezien, maar een specialiteit van India ontbrak nog: de tijger! Ik vond dat ik deze iconische grote kat niet kon missen en dus had ik voor de laatste week een aantal dagen in Pench Tiger Reserve gepland. In dit reservaat zouden we een goede kans maken op tijger, maar ook liep er een zwart luipaard rond. Die wilden we ook graag zien. Na een reis specialistisch zoogdieren zoeken werd het dus nu tijd voor een wat meer klassieke safari!
Mijn reis naar India startte op 1 maart 2023. Na wat hindernissen was het gelukt om in de hoge Himalaya te komen waar de sneeuwluipaarden fantastisch meewerkten. Het lukte zelfs om mijn favoriete kleine kat te zien: de Pallas’ Cat! Op maandagochtend 13 maart stonden Andreas en ik weer klaar op het kleine vliegveld van Leh. Zoals gebruikelijk was de veiligheidscheck weer zeer grondig en moest ik weer al mijn elektronica in verschillende bakjes stoppen. Het manoeuvreren met zes bakjes aan dure apparatuur plús een jas en twee tassen zou het minst favoriete onderdeel van mijn reis in India blijven, maar er was helaas niet aan te ontkomen. Het nemen van veel binnenlandse vluchten stelde ons ook in staat om het maximale uit ons verblijf in India te halen. Gelukkig kwam ik er zonder kleerscheuren doorheen.
Eerder schreef ik al iets over de aanloop naar mijn reis naar India en het zien van de ‘grey ghost’ van de Himalaya: de Sneeuwluipaard! In de aanloop naar de reis bleek er echter nog een kat mogelijk te zijn: de Manoel of Pallas’ Cat! Van een bevriende vogelaar kreeg ik de tip dat in het plaatsje Hanle de afgelopen zomer mooie foto’s van Pallas’ Cat waren gemaakt. Daar was ik meteen in geïnteresseerd want wat mij betreft is de Pallas' Cat de meest bijzonder uitziende en ook aantrekkelijke kleine kat ter wereld. De foto's van Hanle zagen er inderdaad goed uit! Het bleek echter wel lastig om als niet-Indiër in Hanle te komen en lange tijd was het dus onzeker of ik het wel zou kunnen gaan doen. Ongeveer een week voor vertrek kreeg ik echter de bevestiging dat het mogelijk zou zijn om Hanle te bezoeken als we dan maar zouden overnachten in een ander plekje Nyoma. Daar gingen we dus maar voor!
Er zijn maar weinig dieren waar ik al zolang van droom om die te zien als de sneeuwluipaard. Het is nog maar betrekkelijk kort geleden dat het zien van een sneeuwluipaard iets onbereikbaars leek. Daar kwam echter verandering in toen het in Ladakh in India mogelijk bleek te zijn om deze grote kat te zien na dagenlang de berghellingen te hebben afgetuurd met een telescoop onder begeleiding van lokale gidsen. Ik kende de sneeuwluipaard tot dan toe alleen uit de serie ‘Planet Earth’, maar ineens zag ik reisverslagen voorbij komen van mensen die ik kende! In die periode begon ik met studeren aan de universiteit en ik nam mij voor om na mijn studieperiode de reis naar de Himalaya te ondernemen om het sneeuwluipaard te zien. Menig saai werkcollege werd door mij ook aangegrepen om weer eens alle tripreports over sneeuwluipaarden te lezen of de websites van lokale aanbieders af te struinen om een betaalbare reis te kunnen vinden. Ik nam zelfs al eens contact op met een lokale aanbieder met een concreet voorstel, maar dat leidde uiteindelijk tot niets.
Vogelaars zijn goed in het bijhouden van lijsten. Uiteraard eerst de levenslijst, daarna vaak ook een nationale lijst en dan zijn er vaak nog een aantal regionale lijstjes. Vogels lenen zich daar ook prima toe want doordat ze kunnen vliegen is er altijd een verrassingselement en ben je nooit uitgeteld. Voor zoogdieren zijn er ook een aantal fanatieke lijsters, maar dat vraagt wel een hele andere aanpak. Voor vogels en zoogdieren doe ik ook naar hartenlust mee met het lijsten, maar als je echt in de top mee wilt doen moet je eigenlijk voor een van de twee kiezen en daar je hele reis op richten. Voor mij gaat het echter ook wel vooral om het zien van hele mooie en aansprekende soorten. Daarom stond het zien van de walvishaai ook hoog op mijn lijstje. De walvishaai is de grootste vis ter wereld en een prachtig dier om te zien. Die was voor mij dus zeker de moeite waard om eens tijd in te steken hoewel hij niet meetelt op de lijstjes die voor mij van belang zijn.
