- info@naturebylennart.com
Bali, dat is zo’n plek die bij weinig mensen nog een introductie nodig heeft. Al jaren staat het bekend als een toevluchtsoord voor Europese vakantiegangers die net wat verder willen dan de Spaanse zon en eventueel ook interesse hebben om de basisbeginselen van de yoga te worden bijgebracht. Maar Bali huisvest ook de nodige interessante vogelsoorten! Voor mij was Bali vooral een tussenstop naar een plek dat voor velen wél een introductie behoeft: het land Timor-Leste of Oost-Timor. In dat land hoopte ik blauwe vinvissen onder water te gaan fotograferen. Maar eerst een tussenstop op Bali dus!
In februari 2024 gingen Arie-Willem van der Wal, Jacob Molenaar en ik voor een week naar Estland om te zoeken naar Euraziatische lynx. We hadden het zo gepland dat we vier dagen en vier nachten naar de lynx zouden zoeken en de vijfde dag gingen we op zoek naar een speciale eend: de Steller’s eider. Nu de eerste vier dagen uitstekend waren verlopen, was het tijd voor de kers op de taart!
Mijn reis naar India startte op 1 maart 2023. Na wat hindernissen was het gelukt om in de hoge Himalaya te komen waar de sneeuwluipaarden fantastisch meewerkten. Het lukte zelfs om mijn favoriete kleine kat te zien: de Pallas’ Cat! Op maandagochtend 13 maart stonden Andreas en ik weer klaar op het kleine vliegveld van Leh. Zoals gebruikelijk was de veiligheidscheck weer zeer grondig en moest ik weer al mijn elektronica in verschillende bakjes stoppen. Het manoeuvreren met zes bakjes aan dure apparatuur plús een jas en twee tassen zou het minst favoriete onderdeel van mijn reis in India blijven, maar er was helaas niet aan te ontkomen. Het nemen van veel binnenlandse vluchten stelde ons ook in staat om het maximale uit ons verblijf in India te halen. Gelukkig kwam ik er zonder kleerscheuren doorheen.
In juni 2022 bevond ik mij vrij onverwachts ineens in Mexico, op het schiereiland Yucatán. Vanwege een wisseling van baan had ik ineens twee weken vrij en die wilde ik natuurlijk wel ergens in het buitenland doorbrengen. Het was de geschikte tijd van het jaar om walvishaai te zien en dat werd het doel van mijn reis. Dat lukte uiteindelijk op de allerlaatste dag. Yucatán heeft echter nog wel meer te bieden en dus wilde ik ook de jungle in!
We zijn aangekomen in de Kaukasus! Het plan was om in gedurende de eerste week van onze tijd in Azerbeidzjan de Siberische kraanvogel Omid op trek te zien, maar Omid besliste anders en bleef voorlopig in Iran in zijn overwinteringsgebied. Voor het einde van ons verblijf hadden we nog een paar dagen vogels kijken in de Kaukasische bergen ingepland en dat gingen we dus maar doen. Het plan is om wel meteen terug te keren naar het zuiden van Azerbeidzjan als Omid toch gaat vliegen. We zijn nu dus wel in de Kaukasus! Onderweg genoten we al van prachtig gekleurde rotsformaties, maar in de wat hoger gelegen gebieden is er vooral veel sneeuw.
In het voorjaar van 2022 bevind ik mij ineens in Azerbeidzjan. De reden hiervoor is nu eens niet een bijzondere kat, maar een bijzondere vogel! De Siberische witte kraanvogel is een met uitsterven bedreigde vogel waarvan nog maar enkele duizenden exemplaren op de wereld bestaan. Tenminste, in het oostelijke deel van Azië. In het westelijke deel van Azië is er voor zover bekend nog maar eentje en die heeft natuurlijk inmiddels ook een eigen naam: Omid. Die naam werd hem in Iran gegeven waar deze vogel al jaren in hetzelfde rijstveld komt overwinteren. Al even plichtsgetrouw stijgt de vogel elk jaar weer op om terug naar Rusland te vliegen naar zijn broedgebieden om in het najaar weer onverrichterzake terug te vliegen. Voor Omid zal er geen partner meer zijn. Onder vogelaars bestaat er een fanatieke groep die graag zoveel mogelijk soorten ziet binnen de ecozone Western Palearctic (WP). De kans dat er na Omid nog een mogelijkheid komt om een wilde Siberische witte kraanvogel binnen dit gebied te zien is zo goed als nul. Iran wordt echter niet binnen deze ecozone gerekend waardoor het makkelijk bijschrijven van de vogel op zijn overwinteringsgebieden niet aan de orde is. In 2020 waagde daarom een klein groepje fanatieke WP-vogelaars een poging om de vogel op doortrek op te pikken in het naburige Azerbeidzjan. Een vogel in Azerbeidzjan telt wél voor het lijstje! Wat zij zelf ook niet direct verwachtten gebeurde: ze zagen Omid! In 2021 was er dan ook wel een aantal vogelaars die hun succes wilde herhalen, maar corona belette een tripje Azerbeidzjan. 2022 werd het jaar waarin het moest gebeuren. Ik had toevallig in die periode tijd om weg te gaan en het leek mij wel een mooie uitdaging om voor deze speciale vogel te gaan. Dus landde ik op 25 februari 2022 in Bakoe.
In november 2021 reisde ik naar Bolivia. Nadat ik genoten had van de prachtige Red-fronted Macaws was mijn verblijf in Bolivia bijna ten einde. Slechts een weekend was er nog over. Natuurlijk wilde ik ook dan wel op een mooi plekje zitten en die vond ik in de Refugio Los Volcanos: een lodge in het Amboro National Park. De locatie van de lodge geeft de indruk dat die speciaal daarvoor ontworpen is. Een veel perfectere locatie is nauwelijks denkbaar: een vlak grasveld dat wordt omringd door rode bergspitsen. Deze locatie is dan ook populair onder modellen op Instagram. Van het grasveld wordt dankbaar gebruik gemaakt om kiekjes te maken. Hoe mooi de omgeving echter ook is: ik ben natuurlijk vooral geïnteresseerd in de dieren die daarin leven!
In november 2021 reisde ik af naar Bolivia nadat ik eerst in Ecuador was geweest. Ik had nog ongeveer twee weken in Bolivia te besteden waarvan in elk geval vijf dagen in Jaguarland: een plek waar ik jaguarundi, jaguar en ocelot hoopte te zien. Voor het overgebleven deel had ik bedacht dat ik nog wat vogels zou gaan kijken. Zoals wel vaker heb ik dan vooral een specifieke soort of een paar specifieke soorten in mijn hoofd en dit keer stond de Red-fronted Macaw boven aan het lijstje.
Antpitta’s worden in de veldgidsen vaak omschreven als een ‘plump ball on sticks’ wat wel een accurate beschrijving is. Antpitta’s hebben met elkaar gemeen dat het inderdaad allemaal veerbollen op pootjes zijn die vooral heel stil kunnen zitten. Daardoor zijn antpitta’s ook moeilijk te vinden en het is dan ook een hele prestatie als je als vogelaar er eentje uit het bos weet te trekken. Enkele antpitta’s staan erom bekend dat ze niet zo moeilijk te zien zijn, maar sommige zijn wel zo teruggetrokken dat ze zelfs nog nooit in het wild zijn gefotografeerd. Het frustrerende kan zijn dat veel antpitta’s zich vaak juist wel goed laten horen. Je weet dat ze er zijn, maar zien doe je ze niet! Tijdens mijn reis naar Ecuador in 2021 maakte ik voor het eerst kennis met deze soortgroep.
Mijn tijd in Borneo, zoals veel van mijn reizen, was er op gericht om bepaalde katten te zien. Uiteraard negeer ik de vogels dan niet, maar probeer ik er ook zoveel mogelijk te zien! Het is al een uitstekende trip geweest met de bijzondere endeem Bristlehead, maar ook is het gelukt om alle hornbills te zien: toch wel een van mijn favoriete vogelfamilies op deze planeet. Nu ben ik bij de Kinabatangan rivier en is het doel om een Bornean Ground Cuckoo binnen te halen. Dit is een extreem schuwe bosvogel die je niet zo vaak hoort en nog veel minder ziet. Een uitdaging dus!
