- info@naturebylennart.com
Het belangrijkste doel van mijn bezoek aan Patagonië was het zien van poema’s. Dat lukte aardig, maar uiteraard probeer ik ook altijd aandacht te besteden aan de vogels. Patagonië heeft een aantal hele gave specialiteiten zoals Magellanic Plover en Magellanic Woodpecker. Dit blog gaat echter niet over die soorten omdat ik die niet kon vinden… Gelukkig zijn er ook andere aansprekende soorten!
Na mijn reis door Botswana, Namibië en Zuid-Afrika had mijn wereldkattenlijst het indrukwekkende aantal van vier bereikt! Er is dus nog genoeg ruimte voor uitbreiding! Een kat waar ik al langer mijn oog op heb, is de woestijnkat, Sand Cat in het Engels. Dit is een dier ongeveer ter grootte van een huiskat met een voorkeur voor woestijnachtig gebied. Sinds enkele jaren is de meest betrouwbare plek om hem te zien de Westelijke Sahara bij het stadje Dakhla. Wij gingen daar in januari heen om te proberen de kat te zien.
In januari reed ik rond in de Westelijke Sahara voor een week om te zoeken naar een woestijnkat. In mijn hoofd had ik een beeld van de Sahara dat bestond uit eindeloos rollende zandheuvels, maar die bleek er heel anders uit te zien. Het landschap is behoorlijk eentonig, maar heeft ook wat grote rotspartijen. Met een lage zon ziet elk landschap er sowieso beter uit. Ik wilde dus ook nog een paar foto's delen van het landschap van de Westelijke Sahara
Kortgeleden was ik in de Westelijke Sahara op zoek naar een nieuwe kattensoort: de woestijnkat. Hoewel het zoeken naar die kat vooral betekent dat je ’s nachts veel uren moet maken, gingen we gelukkig ook overdag op pad. Dat gaf de mogelijkheid om ook wat leuke vogels te zien. Vogels zijn er in de Sahara niet zo veel, maar het is wel kwaliteit wat er zit!
We waren aan het zoeken naar een woestijnkat in de Westelijke Sahara. De manier om er een te zien is door de weg tussen de plaatsen Dakhla en Aousserd op en neer te rijden en dan met een zaklamp in de woestijn rond schijnen in de hoop een woestijnkat te vinden of een ander nachtelijk zoogdier.
Hoewel de Nederlandse tuin meer vogels herbergt dan je op het eerste gezicht zou denken, gezien de resultaten van de jaarlijkse Tuinvogeltelling, is de Afrikaanse tuin toch andere koek. Hier geen merels, koolmeesjes of vinkjes, maar heel andere vogels. In sommige opzichten blijft de basis wel hetzelfde, ook hier kennen ze tortelduiven bijvoorbeeld, maar daar komt nog een hele hoop meer bij.
De rode woestijn van Namibië is beroemd. Hier zie je schitterend gevormde zandduinen met een aparte rode kleur. Het meest iconische plekje is echter Dodevlei. Een witte kleivlakte omgeven door enkele van de hoogste duinen ter wereld, tot wel 400 meter hoog! Op de vlakte staan uitgedroogde knoestige acaciabomen. Dat levert mooie plaatjes op.
Spitzkoppe is een berglandschap met allerlei grillig gevormde rotsformaties. Wij hebben er ons kamp opgezet. Meteen bij onze aankomst hebben we al genoten van een prachtige zonsondergang.
Vandaag zou onze tweede en laatste dag in Etosha National Park zijn. Helaas moeten we weer verder! Uiteraard hopen we daar nog wel het maximale uit te slepen dus we zijn al weer vroeg in het park. We zijn allemaal nog wel slaperig van gisteren. Ongeveer honderd meter na de ingang zijn we echter klaarwakker: een leeuwin is een prooi aan het besluipen!
Voordat ik naar Afrika ging had ik niet zo veel met de olifant. Uiteraard het is een kolossaal dier met een slurf en slachttanden en dat zijn allemaal pluspunten, maar heel enthousiast werd ik er niet van. De eerste olifant die ik zag, was een afgeleefd vrouwtje die haar laatste jaren aan het slijten was in de Okavango. Erg gaaf natuurlijk om je eerste olifant te zien, maar nog steeds zorgde dat niet echt voor veel andere gedachten over de olifant. Toen zag ik hoe ze zich als groep gedroegen.
